Μαστρογιάννης Δημήτριος, Οικονομολόγος – Θεολογος .
Η Μάχη της Κρήτης (20/5/1941-1/6/1941), η επιχείρηση «Ερμής» για την κατάληψη του νησιού από τους Γερμανούς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έληξε με τρομακτικές απώλειες (Έλληνες, Σύμμαχοι – Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Γερμανοιταλοί) τόσο στο πεδίο των μαχών όσο και στα φρικτά αντίποινα των Ναζί σε άμαχο πληθυσμό (παράδειγμα η Κάνδανος με την περίφημη επιγραφή και την εκτέλεση όλων των κατοίκων του χωριού).
Ο Γερμανός στρατιώτης Έρχαρτ Κέστνερ (1904-1974) συγγραφέας και βιβλιοθηκονόμος που πήρε μέρος στη Μάχη της Κρήτης επισκέφθηκε το νησί το 1952 και διηγείται ο ίδιος:
Το 1952 επισκέφτηκα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, την Αθήνα. Στη Γερμανική Πρεσβεία, όταν έμαθαν ότι θα πήγαινα στην Κρήτη, με συμβούλευσαν, επειδή ήταν ακόμη νωπές οι πληγές της Γερμανικής κατοχής, να πω ότι ήμουν Ελβετός. Αλλά γνώριζα καλά τους Κρητικούς. Από την πρώτη στιγμή είπα ότι είμαι Γερμανός και όχι μόνο δε το μετάνιωσα, αλλά όποτε και να πήγαινα κατόπιν, βίωνα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.
Ένα δειλινό καθώς έδυε ο ήλιος, πλησίασα ένα Γερμανικό κοιμητήριο, και περίμενα να είμαι μόνος με μοναδική συντροφιά τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Αλλά έκανα λάθος. Εκεί ήταν μια ζωντανή ψυχή, μια μαυροφορεμένη ηλικιωμένη. Με μεγάλη έκπληξη την είδα να πηγαίνει και να ανάβει κεριά από τάφο σε τάφο των Γερμανών στρατιωτών. Την πλησίασα και την ρώτησα. Είσαι από την Κρήτη;. Ναι, μου είπε. Και τότε γιατί το κάνεις αυτό; Αυτοί εδώ οι άνθρωποι έχουν σκοτώσει Κρητικούς..
Και τότε γράφει ο Κέστνερ: «Η απάντηση της, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να ακουστεί»
«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».
Μια Ελληνίδα μάνα, μια Ορθόδοξη Χριστιανή, χαροκαμένη από τη λαίλαπα του πολέμου ζει και κινείται με την χαρμολύπη.
Από τη μια ο πόνος και η θλίψη για την απώλεια των αγαπημένων της προσώπων, από την άλλη η ελπίδα της Αναστάσεως και η συνάντηση μαζί τους στην Αιώνια ζωή. Και στη μέση η βουβή συγχωρητικότητα, η αγάπη, η μέριμνα η κατανόηση του πόνου και του άλλου, του ξένου που και αυτός έπεσε θύμα σε ένα σπιράλ θανάτου, η μάνα που στέκεται εκεί για όλους.
Ο κάποτε εχθρός και εισβολέας στέκεται αποσβολωμένος αλλά και σίγουρος για την συμπεριφορά της Αιώνιας Ελληνικής ψυχής που αντικατοπτρίζεται σ’ αυτή την Κρητικά μάνα που σαν ίσκιος γλυστράει καθημερινά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μέσα στο κοιμητήριο, εκεί που το σώμα περιμένει το σάλπισμα για την έγερση και την Ανάσταση ώστε να ενωθεί και πάλι η ψυχή και να μετέχει της μέθεξης και του Παραδείσου αιώνια στην ουράνια Βασιλεία.
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 
Άντε τώρα αυτό το ήθος να το μεταλαμπαδευσεις στη νεολαία που προσκυνά….σελεμπριτις! Ή να τολμήσεις να το εξηγήσεις στο σχολείο με αναφορές στα ορθόδοξα δόγματα! Θα σε περάσουν πειθαρχικό!