Πρωτοπρεσβύτερος π. Εμμανουήλ Ανδρέου Γιαννούλης
(Εφημέριος Μητροπολιτικού Ι. Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου και Αγίου Διονυσίου Αιγίνης)
Άκουσα από παλιές Γερόντισσες της Μονής να γίνεται λόγος για την πνευματική υποδοχή του Αγίου Νεκταρίου από τον Άγιο Διονύσιο στο νησί της Αίγινας… Αυτό το γεγονός το είχε αποκαλύψει εν ζωή στις μοναχές του ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος! Παραθέτω τη διήγηση, όπως τη θυμάμαι, μαζί με ορισμένα προσωπικά μου σχόλια.
Γιὰ τὴν ἀντιγραφή: Γεώργιος Κ. Τζανάκης.
«—«Μὰ τί ἔπαθε ὁ Στέφανος; Δὲν ξαναεῖδε καλόγερο καὶ γράφει αὐτά;»
Αὐτὰ ἔλεγε ἡ κ. Μαρίκα Κουφάκη στὰ ἀδέλφια της στὴν Ἀθήνα ὅταν ὁ σύζυγός της κ. Στέφανος Κουφάκης τῆς ἔγραφε συνεχῶς γιὰ «τὴν βιβλικὴ μορφή» τοῦ καλόγερου ποὺ φιλοξενοῦσε στὸ σπίτι τους, στὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης, ἐνῷ ἡ ἴδια λόγῳ ἀσθενείας βρισκόταν στὴν Ἀθήνα:
—«Νὰ δεῖς Μαρίκα τὴν βιβλική του μορφή. Νομίζεις πῶς βλέπεις τὸν Πατριάρχη Ἀβραάμ».
Χρήστος Βλαμάκης για το orthopraxia.gr – Χανιά Κρήτης
Παρατηρεί, κανείς σήμερα ότι οι απλοί Χριστιανοί, όπως και οι εκκλησιαστικοί άρχοντες, γοητεύονται πάρα πολύ από την επιστήμη, την λογοτεχνία, τους δικαστές και τους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γενικότερα από τον Ουμανισμό και τις ακατάσχετες μπουρδολογίες. Και είναι φαίνεται πολύ «μπανάλ» να ασχολείται κανείς με αυτούς τους «παλιοκαλόγερους», με τα μπαλωμένα ρουχαλάκια και τα λεγόμενα τους. Τους εξαντλήσαμε και τι μας έμεινε; Ο Νίκος Καζαντζάκης, ο μοντέρνος, ο κοσμογυρισμένος.
Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΟΣ
Τότε ποὺ μιλούσαν μὲ λόγια ἀληθινά.
(Μιὰ ἀνέκδοτη ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου τοῦ Μακρή προς την Μαρίκα Κουφάκη)
Orhtopraxia.gr – Σχολιασμός/αντιγραφή Γ. Τζανάκης
Οἱ Τούρκοι ξανάκαναν τὴν Ἁγία Σοφία Τζαμὶ καὶ οἱ πνευματικοί μας ἡγέτες στὴν πλειονότητά τους ψελίζουν παράπονα γιὰ τὸ «μνημεῖο», τὸ «σύμβολο τῆς εἰρήνης», τῆς «ἑνότητος», τῆς «ἀλληλοκατανόησης» τῆς «ἀλληλεγγύης», τῆς «πολυπολιτισμικότητος», τὸ ὁποῖο «μαρτυρεῖ τήν Ἱστορία, τόν Πολιτισμό, τή συμπόρευση καί τή συναλληλία τῶν Λαῶν καί τῶν Θρησκειῶν».
Ποιό ἤτανε τὸ μυστικὸ τῆς ἁγιότητας τοῦ γέροντος Ἀμφιλοχίου; Εἶχε ζήσει τὴν περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων, τῶν συνασκητῶν του, καὶ αὐτὸ τὸν ἔκανε εὐτυχισμένο. Μέσα στὴν καταφρόνια τὸν ἔβλεπες εὐτυχῆ, χαρούμενο, ἀνεπιτήδευτο. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέμεινε μὲ ὑπομονή, μὲ καρτερία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, ἀγόγγυστα, ἀκατάκριτα. Οὐδέποτε, ἂν τοῦ λαλούσαμε τὰ ἄσχημα τῶν ἀδελφῶν, συμφωνοῦσε μαζί μας, ἀλλὰ ἔκλινε τὴν κουβέντα: «Ἒ τὸν εὐλογημένο. Ἐγκατάλειψη Θεοῦ ἔπαθε. Κάνετε προσευχή. Ἔχει ἀνάγκη νὰ τὸν καλύψουμε μὲ τὸ πιὸ πολύτιμο βλατίο ποὺ κρατᾶ κάθε ἄνθρωπος στὰ χέρια του.» […]
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 