«Έν πάσι τοις διωγμοίς υμών» (Β´ Θεσ. 1,4)
π. Αυγουστίνος Καντιώτης
Κύριο γνώρισμα των χριστιανών ο διωγμός.
Εκεί πάμε. Θα επανέλθουμε στους αποστολικούς χρόνους. Αυτό θα γίνει ή μέσα από την Εκκλησία ή απ’ έξω με εξωτερικό διωγμό. Όπως στη Ρωσία ήταν εκατομμύρια ψευτοχριστιανοί. Μετά ήρθε το μεγάλο κόσκινο και κοσκινίστηκαν οι Χριστιανοί. Τώρα υπάρχουν λίγοι, αλλά πραγματικοί Χριστιανοί. Ζήτημα μέσα στη Μόσχα, που είναι 8 εκατομμύρια, να υπάρχουν 100-200 Χριστιανοί. Αλλά αυτοί έχουν μέσα τους δύναμη. Ο βίος τους, το παράδειγμα τους, η αυτοθυσία τους το δείχνει.
Εδώ εμείς είμαστε όλοι χριστιανοί του γλυκού νερού. Αν πιστεύαμε στο Θεό θα είχαμε εγκαταλείψει κάθε άλλη κοσμική ασχολία. Τι να τα κάνεις τα άλλα, το Ευαγγέλιο ποιος εφαρμόζει.
Στη Θεσσαλονίκη όμως τότε ήταν πραγματικοί χριστιανοί. Και απόδειξις ότι δεν λυγίζανε στους διωγμούς. Εκείνα τα φτωχαδάκια πάλευαν με όλες τις αρχές και τις εξουσίες, που ήταν εχθρικές. Αυτοί οι λίγοι Χριστιανοί εθεωρούντο αμελητέοι, δεν τους υπολόγιζαν και όμως αυτοί ήρθαν σε ρήξη με όλους τους ισχυρούς της Θεσσαλονίκης και υπέστησαν πολλούς διωγμούς. Αλλά και πάντοτε τα φτωχαδάκια διώκονται και μένουν κοντά στο Χριστό. Οι άλλοι που έχουν αξιώματα, ως επί το πλείστον πολεμούν τον Χριστό.
Θα γίνει διωγμός. Θα τα δείτε εσείς που θα ζήσετε, εγώ γέρος άνθρωπος είμαι. Θα γίνει διωγμός και θα δείτε όλους τους δασκαλάκους να προσκυνάνε το κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες είναι όλοι οι δάσκαλοι, ζήτημα να μείνουν εκατό που να πουν, προτιμούμε να γίνουμε λούστροι στην πλατεία της πόλης, παρά να κηρύττουμε αθεΐα. Όλοι οι άλλοι, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Παπαδόπουλο, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Καραμανλή, με την ίδια ευκολία θα χειροκροτούνε και τον αντίχριστο. Θα τα δείτε αυτά.
Συμφέρον και μόνο συμφέρον είναι σήμερα οι άνθρωποι και τίποτα περισσότερο. Τέτοιοι είναι και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές και οι αξιωματικοί, γιατί όχι και οι παπάδες και οι δεσποτάδες, δεν κάνω καμία διάκριση.
Δεν ήρθε ακόμη η ώρα του αντίχριστου όταν θα έρθει, θα το δούμε. Μιλάει παρακάτω ο απόστολος για την ώρα του αντίχριστου.
Διαμάντια άθραυστα είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί. Στην Αμερική κόπιασαν πάρα πολύ για να κόψουν ένα διαμάντι να το χωρίσουν στα δύο. Δεν σπάει εύκολα το διαμάντι. Σπάει το σφυρί που το κτυπά αλλά το διαμάντι δεν σπάει. Έτσι είναι και ο αληθινός Χριστιανός. «Έν πάσι τοις διωγμοίς». Όχι ν’ αντέξουμε σε έναν μόνο διωγμό ή σε δύο αλλά σε όλους τους διωγμούς.
Υπέφεραν οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης ήταν πραγματικοί ήρωες. Μακάρι να επανέλθουμε σ’ αυτούς τους Χριστιανούς. Να έχουμε λίγους Χριστιανούς, αλλά ζωντανούς. Γιατί να ασχολούμεθα με όλους; Δεν πάει ν’ ανάβει αυτός φωτιές και να αγαπά την πυρολατρία; Δεν πάει να’ νε μασόνος και ροταριανός; Δεν θ’ ασχολούμεθα μ’ αυτούς. Τώρα ασχολούμεθα αναγκαστικώς με όλους.
Εάν υποθέσουμε, ότι ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μένουν εδώ στην πόλη 200 με 300 Χριστιανοί, οι οποίοι θα πουν «Θέλουμε να ζήσουμε χριστιανικά», δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Οι άλλοι ότι θέλουν ας κάνουν. Και χαύρα και τζαμί να κτίσουν, δεν θα έχουμε καμία ευθύνη. Δε βλέπεις τις γιορτές που τις περνά ο πρωθυπουργός της χώρας αλλά και οι άλλοι; Στα ρεβεγιόν, όχι στην Εκκλησία!…
Λίγοι, λοιπόν ήταν οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης, αλλά ζωντανοί. Έχει αξία όχι το πόσον αλλά το ποιόν. Πότε θ’ αποκτήσει η Εκκλησία μας τέτοιους ζωντανούς Χριστιανούς; Έτσι ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί. Υπέφεραν από διωγμούς αλλά δεν λύγιζαν. Γι’ αυτό τους επαινεί ο απόστολος Παύλος.
Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 14-15
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 
μακαρι να γινοταν μια συναντηση γονιων που αγωνιουν για τα σχολεια να ανταλλαζαμε αποψεις και ισως να αναλαμβαναμε και κοινες δρασεις.Μηπως να το προτεινες Φαιη;
Εγώ τόσα χρόνια ξελαρυγγιαζόμουν για την μία και πρωταρχική δράση που θα έπρεπε να είχαμε: να μην ψηφίζουμε αντίχριστους ή αντίχριστα κόμματα και να ψηφίζουμε χριστιανούς και κόμματα με ξεκάθαρα χριστιανικό χαρακτήρα, πρόγραμμα και μέλη.
Αφού βγουν στην εξουσία τα όργανα του αντιχρίστου τι δράσεις να κάνουμε; Να προσευχόμαστε για καλό μαρτύριο;;;
Εν πάση περιπτώσει, εδώ που φτάσαμε εγκόσμια ελπίδα δεν υπάρχει, και εγώ θα έλεγα να κάναμε μια πανελλαδική «συνάντηση αντιφρονούντων» της Εθνοπροδοτικής και Δολοφονικής Χουντάρας της μεταπολίτευσης. Και να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με το υπόλοιπο σύστημα:
– Ποιους θα αναγνωρίζουμε σαν ποιμένες.
– Ποιους θα αναγνωρίζουμε σαν πολιτική ηγεσία.
– Ποιους θα αναγνωρίζουμε σαν στρατιωτική ηγεσία.
– Να κάνουμε δικά μας σχολεία, δικούς μας παιδικούς σταθμούς, δικούς μας οικισμούς, δικούς μας ναούς, δικά μας ασφαλιστικά ταμεία, δικά μας νοσοκομεία (απολυμένοι γιατροί υπάρχουν άφθονοι…), δικά μας πανεπιστήμια, δικά μας δικαστήρια, δικά μας τα ΠΑΝΤΑ. Να φτάσουμε μέχρι τέλους! Μέχρι και σε δικό μας νόμισμα και σε δική μας χώρα και εθνικότητα. Γιατί αυτό που έχουμε σήμερα, ούτε Ελλάδα είναι, ούτε ελληνισμός.
Να πάμε όλοι μαζί με μια γωνιά της τωρινής «Ελλάδας», όπως κάνουν οι πομάκοι της Θράκης, και να ζήσουμε μακριά από αυτούς και όπως θέλουμε. Αλλιώς δεν γίνεται.
Σύντομα έρχονται οι ψηφιακές ταυτότητες και πόσα άλλα. Δεν θα ανασάνουμε ΚΑΘΟΛΟΥ. Πάρτε το είδηση.
Αν και, έχω μια ελπίδα ότι ο Θεός θα επιτρέψει να πέσει μεγάλο θανατικό πάνω στην χώρα μας, και ίσως καθαρίσει λίγο ο τόπος. Εκεί φτάσαμε! Να ελπίζουμε στην οργή του Θεού!
Υπήρξε μια προσπάθεια στην Αργεντινή, μετά την πτώχευση. Αποτέλεσμα? Οικονομικοί τρομοκράτες, διάλυση συναντήσεων κλπ.
Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται…
Αν δεν γίνει αυτό, θα είμαστε ο καθένας στην σπηλιά του, σε όρη και βουνά.
Εξάλλου, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν έχω καμιά απολύτως σχέση με τους κατοίκους της Αργεντινής, ούτε σε ιδεολογίες, ούτε σε τρόπο σκέψης, ούτε σε έθιμα, ούτε σε τρόπους δράσης.
Ώρες-ώρες αμφιβάλλω αν έχω σχέση και με τους σημερινούς Έλληνες.
Μήτσο, το είπα ιστορικά για λόγους εμπειρίας και προετοιμασίας. Οι γνώσεις καλό κάνουν.
Είμαστε αρκετοί που όλα τα παραπάνω τα κρατάμε κρυφά μες την Καρδιά μας.
Θα γίνει ξεκαθάρισμα είτε το θέλουμε είτε όχι. Κάποια στιγμή σύντομα πιστεύω θα έρθει ο διαχωρισμός.
Τότε θα γίνουν πολλά απ’τα παραπάνω που επιθυμούν πολλοί εν Χριστώ αδελφοί