του Δημ. Κ. Αναγνώστου, θεολόγου
Λογικά, επιστημονικά, νομικά και ηθικά δεν νομιμοποιείται ο υποχρεωτικός εμβολιασμός. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος εμβολιασμός, κατά του Κορωνοϊού, πρέπει να επισημανθεί ότι δεν είναι καν ανάλογος του κλασσικού εμβολιασμού. Διότι τα παραχθέντα εμβόλια είναι ακόμη σε πειραματικό στάδιο, υπό την έννοια των ανολοκλήρωτων δοκιμαστικών φάσεών τους, που όμως είναι επιστημονικά και ηθικά απαραίτητες (και έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί) πριν την κυκλοφορία (των εμβολίων), ιδιαιτέρως αυτών των συγκεκριμένων, νέας τεχνολογίας, εμβολίων. Η πειραματικότητα, λοιπόν, είναι ένας επιπλέον λόγος που αποκλείει την υποχρεωτικότητα. Επομένως, εν προκειμένω, η υποχρεωτικότητα συνιστά εξαναγκασμό, ώστε να δεχθεί ο πολίτης μια ουσία στό σώμα του χωρίς εγγύηση περί του αποτελέσματος και της προστασίας του και άρα πρόκειται γιά έκθεση σε κίνδυνο της ζωής του, πράγμα το οποίο συνιστά ποινικά κολάσιμη ενέργεια.
Τα συγκεκριμένα εμβόλια δεν έχουν κανονική έγκριση από κανένα διεθνή αρμόδιο φορέα – αντίθετοι ισχυρισμοί είναι ανακριβείς – παρά μόνο (διαθέτουν) ειδική έγκριση «λόγω εκτάκτου ανάγκης», όπερ ουσιαστικώς σημαίνει πειραματισμό! Η παραβίαση της ελεύθερης συναίνεσης, μέσα από την επιχειρούμενη υποχρεωτικότητα, είναι σαφώς αντισυνταγματική και συνιστά προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και προσωπικότητος. Τυχόν δε σχετική πολιτική απόφαση, περί υποχρεωτικότητος του εμβολιασμού, αποτελεί απολυταρχική και φασιστική επιβολή. Κάτι τέτοιο θα ενίσχυε την εκτίμηση ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας ιδιότυπης δικτατορίας ή μιας ελέω υγειονομικής κρίσεως δικτατορίας.
Τέλος, εξίσου με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό καταδικαστέος είναι και ο εκβιασμός μέσω του λεγομένου «πιστωτικού συστήματος» εμβολιασμού, δηλαδή της προσφοράς «δυνατοτήτων-δικαιωμάτων» και «διευκολύνσεων» σε όσους τον επιλέγουν, και αντίστοιχα αποκλεισμού και στερήσεως, όλων αυτών, σε όσους τον απορρίπτουν. Όσοι επιλέγουν τον εμβολιασμό επί της ουσίας αποδέχονται τη συμμετοχή τους σε έναν πειραματισμό. Αυτό παρότι μπορεί να θεωρείται δικαίωμά τους, ωστόσο δεν μπορούν αυτό να το απαιτούν από άλλους οι οποίοι δεν το αποδέχονται, ούτε να επικαλούνται για κάτι τέτοιο την προστασία τους, εφ’ όσον μάλιστα, κατ’ αυτούς, ο συγκεκριμένος εμβολιασμός την εξασφαλίζει.
Συμπερασματικά, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι απαράδεκτος και οφείλουν όλοι οι ελεύθεροι και υπεύθυνοι πολίτες, οι οποίοι σέβονται τον εαυτό τους, όχι μόνο να τον απορρίψουν, αλλά και να αγωνισθούν για να αποτρέψουν με κάθε νόμιμο και πρόσφορο τρόπο την εφαρμογή του, είτε τάσσονται υπέρ, είτε κατά του εμβολιασμού. Τα πραγματικά ελεύθερα και δημοκρατικά κράτη δεν εκβιάζουν και οι ελεύθεροι πολίτες δεν εκβιάζονται. Τουλάχιστον αυτό ήταν κοινός τόπος μέχρι πρότινος και για κάθε περίσταση ή συνθήκη. Εκτός, εάν αυτά κρίνεται πλέον ότι δεν ισχύουν ειδικώς για τις περιπτώσεις των επιδημιών. Ας προσέξουμε, όμως, πολύ κάτι τέτοιο, διότι αν ακυρώσουμε, μέσω των δήθεν επιβαλλομένων εξαιρέσεων, αυτές τις θεμελιώδεις θεωρήσεις, τότε ίσως θα πρέπει να γίνεται πρωτίστως λόγος για πανδημία και μόλυνση διανοητική!
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 
Το Συμβούλιο της Ευρώπης με το ψήφισμα της υπ’ 2361/2021 Και ειδικά στ’ άρθρα 7.3.1 και 7.3.2. εφιστά την προσοχή στις κυβερνήσεις των κρατών μελών ,να μη εξαναγκάζουν έμμεσα ή αμεσα τους πολίτες τους να εμβολιασθούν και να υπάρχουν διακρίσεις.
Η κατά τ’άλλα πιστή σε όλες τις αποφάσεις της Ε.Ε. Ελληνική κυβέρνηση,σ’αυτό το μεγάλο θέμα του εμβολιασμού κωφεύει και κάθε μέρα οδηγεί τον εμβολιασμό να γίνει υποχρεωτικός.
Η υπερεθνική Σύμβαση του Οβιέδο (δηλ. ισχυρότερη από τους εθνικούς νόμους) που ψηφίστηκε από όλα τα κράτη του κόσμου και κατακυρώθηκε και ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο με το Ν. 2619/1998 απαγορεύει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, όπως άλλωστε και ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας. Πολύ περισσότερο που το συγκεκριμένο εμβόλιο (το όποιο εμβόλιο) είναι πειραματικό, προκαλεί αποδεδειγμένα παρενέργειες σε ένα αριθμό ατόμων, έχει προσωρινή μόνον άδεια και παραμένει πάντοτε η πιθανότητα να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή ανάλογα με την εξέλιξη των δυσμενών επιπτώσεων του στο πληθυσμό, ιδίως των μακροχρόνιων για τις όποιες, έτσι κι αλλιώς δεν έχει ελεγχθεί. Περαιτέρω, οι μη εμβολιασμένοι δεν προκαλούν πρόβλημα στην υγεία των άλλων παρά μόνον στον εαυτό τους και οι εμβολιασμένοι δεν έχει αποδειχθεί ακόμα ότι δεν μεταδίδουν τον ιό κι ότι αυτοί δεν αποτελούν τον κίνδυνο για την κοινωνία, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι ο εμβολιασμός προκαλεί μετάλλαξη του ιού δηλ. ένα νέο ιό σε κάθε εμβολιασμένο που μετά διασπείρεται. Συνεπώς, καταρρέει και το επιχείρημα ότι «το καλό της κοινωνίας είναι πάνω από το ατομικό καλό». Διότι, ποιός τελικά έιναι, αυτός που δημιουργεί κίνδυνο στην κοινωνία και διασπείρει μεταλλάξεις του ιού εμποδίζοντας τον έλεγχο της επιδημίας ; οι εμβολιασμένοι ή οι μη εμβολιασμένοι; ο απόλυτος έλεγχος μιας επιδημίας ιού με εμβόλια θα ίσχυε μόνον εάν ο ιός δεν μεταλλασσόταν αλλά οι ιοί, όλοι ξέρουμε, ότι μεταλάσσονται. Στο Ισραήλ, οι υπεύθυνοι δεν είναι σίγουροι ακόμα ότι είναι τα εμβόλια που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση κρουσμάτων και γιαυτό προχωρούν με πολλή περίσκεψη και αίρουν τα μέτρα με φειδώ και πολύ πολύ προσεκτικά. Και, φυσικά, φοβούνται πάντοτε τις μεταλλάξεις. Δυστυχώς στη σημερινή Ελλάδα διεθνείς συμβάσεις, σύνταγμα, νόμοι, ανθρώπινα δικαιώματα έχουν καταντήσει κουρελόχαρτα που καταπούνται καθημερινά. Όμως, «εστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ΄ορά».