Η πανδημία ως πυροκροτητής του νέου και ο νέος διχασμός.

Απόστολος Σαραντίδης

Λέγεται ότι η άμεση σύνδεση του ανθρώπινου εγκεφάλου με τα τεχνολογικά επιτεύγματα της πληροφορικής αλλά και η αυτόνομη τεχνική νοημοσύνη με την πολυπλοκότητα του υπό κατασκευή τεχνολογικού θαύματος νευρωνικών δικτύων είναι θέμα χρόνου και θα κάνει τη γνήσια καθαρή σκέψη να έχει και αυτογνωσία ώστε να μιλούμε ακόμη και για τα δικαιώματα των μηχανών, ακολουθώντας τους κανόνες της ρομποτικής σε έναν νέο κόσμο που θα γεννηθεί.

Η τεχνητή νοημοσύνη με βιολογικούς νευρώνες και η σύνδεση υπολογιστών εντελώς άλλου τύπου μετανεωτερικότατης γενιάς με το ανθρώπινο σώμα, σε πειραματικό στάδιο, είναι ήδη γεγονός. Και αυτό δεν είναι καθόλου οργουελιανή προφητεία ή επιστημονική φαντασία αλλά απτή πραγματικότητα. Αυτό που απομένει, είναι ο επώδυνος ή ανώδυνος τοκετός του καινούργιου. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτά σήμερα διδάσκονται και υπάρχουν μαθητές συγκεκριμένου χώρου, οι οποίοι όχι μόνο τα αποδέχονται αλλά και ακολουθούν τυφλά τον δάσκαλό τους. Η σύνδεση του ανθρώπου με τη μηχανή και δη την πληροφορία, υπογράφει τον θάνατο του διαφωτιστικού Homo Sapiens και γεννά τον ατομοκεντρικό Homo Deus, τον άνθρωπο – θεό, στη Νέα Εποχή.

Η κρίση της πανδημίας που βιώνουμε ή και η πανδημία της κρίσης, – και τα δύο ορθά ερμηνεύονται, σαν καρκινικά – δεν μπορεί παρά να έχουν πολυσήμαντες και πολυκύμαντες περίπλοκες διαστάσεις. Το νέο για να προκύψει είναι ανάγκη να υπάρξει αυτούσιο ή σταδιακά, ή να εφευρεθεί κάποιο τεχνούργημα, μια μηχανή, ένας μηχανισμός αποδοχής, επιβολής ή και τα δύο μαζί. Όταν μιλάμε για επιβολή εννοούμε πάντοτε εξουσία και η εξουσία ήταν και είναι το ένα από τέσσερα απαραίτητα στοιχεία του κράτους μαζί με το πολιτικό του σύστημα. Τα άλλα τρία είναι το έδαφος, ο λαός και η διεθνής αναγνώριση. Και επειδή βρισκόμαστε επί ευρωπαϊκού εδάφους και ακόμη στην ΕΕ, πρέπει να τονίσουμε εμφατικά πως οι πολιτικές των δυτικών κρατών είναι και ήσαν αποτέλεσμα συσχετισμών. Συνεπώς και ταξικά οριοθετημένων με ένα πεδίο συμβιβασμών για την επίτευξη της κοινωνικής συνοχής και συναίνεσης, με το κράτος να είναι και ο απελευθερωτής τους από τη φεουδαρχία και τη δουλοκτημοσύνη ατελείωτων αιώνων δια των λεγομένων ανθρωπιστικών επαναστάσεων και του κατασκευάσματος του ιδεολογήματος του άθεου και αντίχριστου Ουμανισμού.

Σε αντίθεση, η μεταπρατική κρατική καρικατούρα που επεβλήθη στανικά στον Ελληνισμό μετά από την ξενοκίνητη δολοφονία του Καποδίστρια, έφερε το κράτος στον απελευθερωμένο με εισαγωγικά ή άνευ, ελληνικό χώρο, απέναντι στην κοινωνία, ως ξένο σώμα μη αποδεκτό και με κύριο στόχο την αποτείχιση του μείζονος αρχοντικού αστικού ελληνισμού εκτός των συνόρων του, τον οποίον και κατάφερε να εξοντώσει και κυριολεκτικά να διαλύσει με κάθε μέσο, ακόμη και γενοκτονώντας τον άθελά του δια τρίτων. Παραδουνάβια κράτη, Αίγυπτος, Μικρασία με Πόντο, Ανατολική Ρωμυλία, μισή Κύπρος και τώρα Βόρεια Ήπειρος. Το τραύμα που άνοιξε στη Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 δεν το κλείσαμε ποτέ. Ο εφοπλιστικός μας στόλος τη γλίτωσε την τελευταία στιγμή και μεγαλουργεί ως πρώτος στην υφήλιο διότι δραπέτευσε έγκαιρα από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό του κράτους, νηολογημένος σε ξένες σημαίες φυσικά. Τι θα επιχειρηθεί ή ήδη επιχειρείται μετά από το τέλος της πανδημίας δυναμικά, δεν είναι ακόμη ευδιάκριτο. Αποχρώσες ενδείξεις υπάρχουν θα λέγαμε, κατ’ άλλους ατράνταχτες αποδείξεις, συν την προσπάθεια αντικατάστασης του ντόπιου πληθυσμού, την οποία διαπραγματευθήκαμε σε πρόσφατη μελέτη μας και την απόδειξη ότι στον ανατολικό Ρωμανικό αυτοκρατορικό στις δύο όχθες του Αιγαίου ελληνικό χώρο, ουδέποτε υπήρξε η ανάγκη αστικής επαναστάσεως, ελλείψει φεουδαρχίας.

Όταν μια ένδειξη είναι γεγονός αναμφισβήτητο, οφείλει ένας σοβαρός μελετητής και αναλυτής να το αναφέρει, να το διερευνήσει και να το αναδείξει. Το αναμφισβήτητο είναι ο νέος πατριωτικός λόγος, ο νέος πατριωτισμός που ξεφύτρωσε και μάλιστα αναφερόμενος με τον πιο επίσημο τρόπο στην πιο επίσημη εορτή του κράτους και από τον πιο επίσημο θεσμό. Το προς διερεύνηση, ο διχαστικός πολιτικός λόγος. Μα αυτός ούτως ή άλλως υπήρχε και διδάσκεται τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία απροκάλυπτα, δίχως καν να βάζουν την πολυτέλεια του επιστημονικού διλήμματος. Το δίλημμα που εκ των καινοφανών διδασκαλιών τους προκύπτει, είναι αν υπήρξε έθνος πριν από το κράτος (το ελληνικό) το οποίο συγκρότησε το κράτος ή αν το κράτος συγκρότησε το έθνος. Η ορθή απάντηση είναι τεράστιας σημασίας.

Προ ολίγων ημερών με κλειστές τις εκκλησίες για πρώτη φορά πριν από τον Διάταγμα των Μεδιολάνων το 313, εορτάστηκε η εθνική μας παλιγγενεσία. Για την ακρίβεια το ορθόν είναι το ρήμα να μπει σε ενεργητική σύνταξη διότι από κανένα κράτος λόγω κορωνοϊού δεν εορτάστηκε και εορτάσαμε οι πολίτες όσο μπορέσαμε μένοντας… σπίτι. Κι εδώ έφαγαν το άρθρο. Είμαι σπίτι, για παράδειγμα. Σιγά να μην είσαι και πολυκατοικία, αλλά ας ήταν εκεί η ζημία! Και να ’ταν το μόνο φαιδρό στη γλώσσα; Τα πράγματα δυστυχώς είναι πολύ χειρότερα έως μη αναστρέψιμα. Για όποιον το θεωρεί κινδυνολογία, ας ψάξει να βρει, ας πούμε, και να επαναφέρει τον Ελληνισμό της Αλεξάνδρειας και όχι μόνο. Και μη βγει να μας πει ότι όλα έχουν ένα τέλος! Τέλος όπου μας ετελείωσε ένας κόσμος τριών χιλιετιών σε πενήντα χρόνια, δεν είναι τέλος αλλά είτε γενοκτονία είτε με μεθοδική πολεμική τακτική διωγμός δια προδοτικής ανοχής. Άλλο, δεν έχει. Από το 1821 και πιο μπροστά, τη Φιλική Εταιρεία το 1814 και τον σπαρακτικό θάνατο του Ρήγα το 1798 τουλάχιστον, ας κάνουν τον κόπο να δούνε τι λένε οι πηγές. Τα έγγραφα, οι διακηρύξεις, τα απομνημονεύματα, οι ξένες διπλωματικές αναφορές. Διότι αν δεν επαναστάτησαν για ένα έθνος, το οποιοδήποτε, για τι επαναστάτησαν αφού δεν υπήρχε έθνος; Γένος το έλεγαν. Αυτά, είναι αστειότητες.

Το συμπέρασμα που έρχεται είναι, ενιαία κεκαλυμμένη ή απροκάλυπτη διχαστική σκέψη σε όλα τα ανώτερα και ανώτατα κρατικά επίπεδα. Όχι από όλους για να μην είμαστε ισοπεδωτικοί αλλά η κύρια συνισταμένη. Ο δοξασμός του κράτους το οποίο κατέλυσε τον μείζονα Ελληνισμό του 19^ου αιώνα καταργώντας κάθε αξιολογικό προηγούμενο. Ιστορία, γνωρίζουμε. «Ώστε ανελλήνιστοι δεν είμεθα, θαρρώ». Ο Καβάφης επανέρχεται και μας βάζει τα γυαλιά. Αν κάτι ενστικτωδώς επιβάλλεται είναι η συστράτευση και συσπείρωση των Ελλήνων οι οποίοι βρίσκονται σε καραντίνα λόγω μιας πανδημίας παγκόσμιας και αμφισβητούμενης κι αυτής αλλά απωθώντας τα σενάρια της συνομωσιολογίας θα δεχθούμε ότι πρόκειται για μια απρόσμενη και πολύ επικίνδυνη κατάσταση την οποία είναι ανάγκη να διαχειριστούμε. Οι πολίτες. Λογικό. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι γρίπη. Είναι κάτι άλλο, άγνωστο. Μόνο που ο κύριος διαχειριστής της κρίσης είναι το κράτος, αυτό που είναι, και αναφερόμαστε πλέον σε κάθε κράτος αφού το πρόβλημα ξεπερνά τα κρατικά μας σύνορα. Και να μη γινόταν, όπως είναι δομημένο, δεν θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη είτε ο ιός δημιουργήθηκε τυχαία είτε… ατυχώς. Οι άμεσες επερχόμενες οικονομικές επιπτώσεις θα είναι η παγκόσμια ύφεση. Τούτο είναι βέβαιον και ανάλογα με τη διάρκεια του φαινομένου την ανεβάζουν οι αισιόδοξοι σε 10% – 15%. Από κει και πέρα αν συνεχίσει, ομιλούν για καταστροφή. Ως εδώ, συμφωνούμε οι περισσότεροι.

Τα δύσκολα αρχίζουν από την ώρα που θα επιχειρήσεις να προσεγγίσεις το νέο το οποίο αναπόφευκτα έρχεται και που δεν θα έχει να κάνει σχεδόν με τίποτα από το προηγούμενο που μοιραία θα χαρακτηρίζεται ως παλαιό. Δεν γνωρίζουμε πόσοι αντιλαμβάνονταν το 1945 τη βαθιά τομή με τις δύο ατομικές βόμβες και ότι τα επόμενα χρόνια που θα ακολουθούσαν, οι αλλαγές θα ήσαν τόσο μεγάλες ώστε σε μία και μόνο μεταπολεμική γενιά περάσαμε σε άλλη εποχή. Σε όλους τους τομείς. Ακόμη και στην τέχνη. Η δεκαετία του ’60 σε κινηματογράφο και μουσική, έφερε τα πάνω κάτω παγκοσμίως. Καί στην Ελλάδα. Οι ζώντες και στα προπολεμικά και στα μεταπολεμικά χρόνια, οι γεννηθέντες κάπου γύρω στο 1900 είδαν τόσο απίθανες αλλαγές μέχρι το 1980 ώστε κάποιοι δεν προσαρμόστηκαν ποτέ. Ούτε κοινωνικά ούτε τεχνολογικά.

Οι συνθήκες ανατροπής και αποσταθεροποίησης δεν θα είναι ανώδυνες, με κυρίαρχη τάση την αλαζονεία και την ύβρη. Το αναγκαστικό βίαιο άλμα της τεχνολογίας της επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα είναι δεδομένο μαζί με τη ραγδαία προσαρμογή των θεσμών την οποία θα γιγαντώσει η ανάγκη του πολιτικού συστήματος να κρατήσει τα κοινωνικά κεκτημένα του από το αξιακό σύστημα του 18^ου αιώνα, π.χ. απεργίες και διαδηλώσεις. Επανέρχεται λοιπόν πάλι το ψευδοδίλλημα του κράτους – έθνους και αντίστροφα. Το ίδιο το κράτος θα θελήσει να μεταλλάξει το σύστημα της εργασίας, εισάγοντας την εξατομικευμένη παροχή έργου από το σπίτι, προς την κατάργηση μέρους ή όλου των γραφείων και υπαλλήλων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (στην Ελλάδα στο δημόσιο αυτό παίζεται, λόγω της πελατειακής κομματοκρατίας) και ολόκληρου του παλαιού καθεστώτος, που θα καταντήσει πλέον παρωχημένο.

Ήδη στις υπεραγορές τροφίμων γιγαντώνεται σταδιακά η ηλεκτρονική αγορά αγαθών με αποστολή στο σπίτι. Ακόμη και συνοικιακά ιχθυοπωλεία τη χρησιμοποιούν με επιτυχία. Στα είδη ένδυσης και υπόδησης γίνονταν και τώρα θα ενταθεί. Το χρήμα ως νόμισμα και χαρτονόμισμα θα αντικατασταθεί άρδην από άυλο ηλεκτρονικών συναλλαγών προς πλήρη έλεγχό του από τους παγκόσμιους χρηματοπιστωτές και ο χρυσός θα εκτιναχθεί εις τα ύψη λόγω και των γεωστρατηγικών κραδασμών. Για όποιον τον κατέχει. Η ροή των ενεργειακών οδών, καθοριστική. Το μόνο που δεν θα αλλάξει. Προηγήθηκαν επί μακρά σειρά ετών οι τηλεπωλήσεις. Από ξυστήρες πλάτης μέχρι πανάκριβα χαλιά μπουρδοροδοκόκκινα! Το πλαίσιο δομούνταν χρόνο με τον χρόνο. Ο κοινωνικός εθισμός είναι δεδομένος. Σαν τις κασέτες τραγουδιών που γρήγορα αντικατέστησαν τους δίσκους γραμμοφώνου και πικάπ και γρηγορότερα αντικαταστάθηκαν από το cd και τώρα mp3 και πάμε γι’ άλλα, και τις βιντεοκασέτες και τις κάρτες ηλεκτρονικών παιχνιδιών ή τα πρώτα κινητά και φορητά τηλέφωνα. Ούτε μία γενιά πίσω δηλαδή και τίποτα δεν είναι το ίδιο. Γνωστός επιχειρηματίας σε πρόσφατη ανάρτησή του έλεγε ότι λόγω του κορονοϊού, αποσυμφόρησε την επιχείρησή του στέλνοντας τους 50 από τους 100 εργαζομένους του στο σπίτι τους διότι διαπίστωσε ότι μπορεί οι μισοί να κάνουν όλη τη δουλειά που έκαναν στο γραφείο, και από κει. Το ποσοστό είναι τεράστιο και η πραγματικότητα τρέχει ασταμάτητη.

Η απόρριψη της εξαρτημένης εργασίας με την έκρηξη της τεχνολογίας της πληροφορίας οδηγεί σε κρίσιμες επιπτώσεις και αυτό δεν θα αργήσει καθόλου να διαφαίνεται. Ο ηλεκτρονικός έλεγχος θα ενταθεί. Το εντελώς καινούργιο που θα παρεισφρήσει θα είναι και ο γενετικός. Δεν ομιλούμε για τα γνωστά μεταλλαγμένα τρόφιμα αλλά για το καθοριστικό επόμενο βήμα αναγκαστικής παρέμβασης σε γενετικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οι παλιές καλές ημέρες για όσους θεωρούν ότι θα επανέλθουν, απλά δεν θα επανέλθουν ποτέ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το νέο θα πρέπει να είναι απαραίτητα και αρνητικό. Αυτό εξαρτάται από τη συνειδητοποίηση που θα υπάρξει και τους ελιγμούς που θα κάνουμε οι πολίτες. Το άλμα αναγκαστικά είναι βίαιο και η πανδημία ο πυροκροτητής. Οι κοινωνίες σε παγκόσμιο επίπεδο ήδη επιχειρούν μαζικά πλέον να διαμορφώσουν κοινωνικές σχέσεις και συλλογικότητες μέσω του τεχνοδικτύου, ατομοκεντρικά. Εκεί, ελλοχεύει κίνδυνος. Τόσο στο συλλογικό ποιο θα είναι, όσο και στον ατομοκεντρισμό, μόνος να επιχειρώ με πολλούς τους οποίους γνωρίζω μόνο σε έναν υπολογιστή ή στην επόμενη μετεξέλιξή του η οποία ήδη είναι έτοιμη και δεν θα έχει καμία σχέση στην όψη και στη λειτουργία με όσα γνωρίζουμε και χρησιμοποιούμε. Απλά, θα τα πετάξουμε και θα μάθουμε παίρνοντας τα επόμενα, σε τεχνικές ανάγκες που θα μας δημιουργήσουν. Σαν τις καλές μας φωτογραφικές μηχανές με φιλμ. Για να δώσουμε μία εικόνα του τι θα συμβεί, οι σημερινοί πληροφορικάριοι των πανεπιστημίων, θα πρέπει να πάνε να ξανασπουδάσουν διότι οι γνώσεις τους θα είναι όχι μόνο παρωχημένες αλλά δεν θα έχουν πλέον καμία σχέση με τα προηγούμενα. Όση σχέση έχει ο κορυφαίος χειρούργος ιατρός του 18^ου αιώνα με έναν νευροχειρουργό του 21^ου. Αυτό θα έρχονταν και το ξέραμε όσοι τα ψάχναμε. Τώρα, θα επιταχυνθεί.

Κοινωνίες ελεγχόμενες εκ των άνω σε μια υπερτεχνολογία συστήματος σε σχέση με τη σημερινή θα είναι το νέο, με απώτερο σκοπό και στόχο, την κατάργηση και ενοποίηση των διαφορών φυλών, φύλων και θρησκειών και τελική κατάληξη σε έναν άνθρωπο που θα δημιουργείται αποκλειστικά από το περιβάλλον και θα κυβερνάται από κεντρικό παγκόσμιο καθοδηγητικό κέντρο το οποίο σταδιακά σε βάθος χρόνου θα καταντήσει στην ενός ανδρός αρχή. Ένα νέο μοντέλο ξένο διακυβέρνησης. Ανακατεμένο δηλαδή αρχικά με παλαιοκομματισμό. Ο τελευταίος θα αντισταθεί και δεν θα θελήσει να αλλάξει. Αυτό είναι το αρνητικό και που πιθανόν να πυροδοτήσει βίαιες συγκρούσεις. Η πρώτη απόπειρα θα είναι ο έλεγχος του διαδικτύου διατηρώντας ερμητικά κλειστές τις κοινωνίες στις αντιλήψεις του 18^ου αιώνα. Πράγμα οξύμωρο αλλά θα επιχειρηθεί. Η τεχνολογία δεν δημιουργεί το πρόβλημα αλλά το πολιτικοοικονομικό αραχνιασμένο σύστημα που θα θελήσει να διατηρηθεί δια της τεχνολογίας. Εξαρτάται βέβαια από τις κοινωνικές συλλογικότητες κατά πόσο είναι αποφασισμένες να αντισταθούν και να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους μέσα στις διάσπαρτες διαδικτυακές ομάδες. Αν είναι και ορθόδοξες, χαράς Ευαγγέλια. Η σύγκρουση πάντως είναι αναπόφευκτη και το κράτος με όλα τα αμαρτωλά παραρτήματά του κατέχει τους υλικούς μηχανισμούς μαζί και με τους προπαγανδιστικούς. Αμαρτωλό, διότι δεν προέρχεται από τον λαό και φυσικά δεν κυβερνά ο λαός. Τα περί εκπροσώπησης και διάκρισης των εξουσιών, εκπέμπουν τη μούχλα της Γαλλικής Επαναστάσεως. Τότε τι; Πνύκα; Ναι, πολλές διαδικτυακές για να κατορθώσει να κάνει την υπέρβαση ο λαός μέσα από Συμπληγάδες και να ξαναγίνει Έθνος. Αν αφήσουν.

Το εκλόγιμο πρωθυπουργικό μοναρχικό κράτος όπως υφίσταται, έχει την ευθύνη για αυτό που ζούμε σήμερα. Το μελλοντικό δημοκρατικό εξουσίας που θα θελήσει να διακονήσει και που ίσως προκύψει ως το αντίθετο, αυτονόμησής του από αυτήν την εξουσία, είναι το ζητούμενο. Η επανεκκίνηση της εσωτερικής παραγωγικής διαδικασίας του πρωτογενούς τομέα η οποία θα μεταβαίνει απευθείας και στον δευτερογενή, είναι σε θέση να καθυστερήσει την αρνητική ακολουθία. Η πανδημία ως πυροκρουστήρας του νέου η οποία χρησιμοποιείται με όρους πολιτικής διαχείρισης, οδηγεί σε καθεστώς αποσταθεροποίησης και που υπάρχει η ελπίδα να βγει και σε κάτι καλό. Σε τελική ανάλυση, η ανάγκη των επόμενων λύσεων μετά από την αναπόφευκτη καθίζηση σε έναν μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, θα κριθεί σε όλα τα επίπεδα ως ορθόδοξος δημοκρατικός κοινωνιοκεντρισμός από τη μια, με τον φεουδαλικό δεσποτικό μονοφυσίτικο μοναρχισμό σε σύγκρουση, από την άλλη. Βέβαια για έναν πραγματικά πιστό ορθόδοξο χριστιανό, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία για το ποιος θα είναι ο τελικός νικητής. Απλά είναι θέμα άνωθεν πίστωσης αορίστου χρόνου και ψυχικής αντοχής.

katanixi.gr