Πλάτες στον Πατριάρχη κάνει ο «Σωτήρ» στο Ουκρανικό.

σ.σ. Πόσες μάσκες θα πέσουν ακόμη;
Όλα τελικά αγοράζονται και πουλιούνται σε αυτήν την ζωή. Και όταν αυτό συμβαίνει και μέσα στην Εκκλησία, μην απορούμε με τα κατακάθια που μας κυβερνούν. Αν μπορούσε ο Θεός να μας δώσει χειρότερους θα το έκανε.

Διάφορες γνωστές χριστιανικές αδελφότητες στην Ελλάδα αποδεικνύονται τελικά όργανα κατευθυνόμενα, κέντρα απορρόφησης κραδασμών και απονεύρωσης των πιστών. Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται και την ώρα της φουρτούνας στην Εκκλησία όλοι ετούτοι παίρνουν ένα μεγάλο μηδέν. Προκαλεί αποτροπιασμό και απέραντη θλίψη όταν βλέπουμε σε θεολόγους αδελφοτήτων συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν τους συμφεροντολόγους δουλόφρονες και διπρόσωπους πολιτικούς. Έχει μείνει επιτέλους τίποτα όρθιο σε αυτήν την χώρα;

Με ένα γελοιωδέστατο άρθρο που δεν χρήζει καν απαντήσεως η αδελφότητα θεολόγων «Ο Σωτήρ» προσπαθεί να βαπτίσει το ψάρι κρέας και να περάσει την «γραμμή» του Βαρθολομαίου στο θέμα των σχισματικών της Ουκρανίας.
Η αδελφότητα θεολόγων «Ο Σωτήρ» εκδίδει τα περιοδικά: «Ο Σωτήρ», «Η Δράση μας», «Προς τη ΝΙΚΗ». Η στάση τους σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή δείχνει από που πραγματικά κρατά η σκούφια τους και από εμάς τουλάχιστον δεν θα ξαναδούν ούτε δεκάρα τσακιστή.
Ακολουθεί ο σχολιασμός του π. Νικολάου Μανώλη και το… «φυτευτό» άρθρο της αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ».

τοῦ π.Νικολάου Μανώλη για την katanixi.gr

Ἡ ἕνωση θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» δέν εἶναι σέ θέση νά διακρίνει τόν Πατριάρχη ὡς φυσικό καί ἠθικό αὐτουργό στό Σχίσμα στήν Οὐκρανική Ἐκκλησία. 

Σέ πρόσφατο ἄρθρο τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» κάνει πλάτες στόν κ. Βαρθολομαῖο, ἀποδεικνύοντας, γιά μία φορά ἀκόμα, πόσο κοντόφθαλμα διαβάζει τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί πόσο ἀδιάφορο τοῦ εἶναι νά σταθεῖ ἐνάντια στή νέα πλανεμένη ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου. Ἀναρωτιέμαι ἄν ἔχουν καμιά ἀξία τά πτυχία τῶν θεολόγων τῆς Ἀδελφότητας αὐτῆς ἤ ἄν πρόκειται γιά πτυχία μέ ἔντονη τήν αὔρα καί τή στάμπα τῆς φαναριώτικης πονηρίας. Δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀσχετοσύνη τῶν θεολόγων αὐτῶν  πάνω στό σοβαρότατο θέμα τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας… Πολύ φοβᾶμαι πώς πρόκειται γιά ἐκδούλευση στόν αἱρεσιάρχη!

Εἶναι πάντως παράξενο πώς, ἐνῶ πάνω ἀπό 700.000 ἀναγνῶστες διάβασαν τό ἄρθρο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση γιά τό Οὐκρανικό σέ σχέση μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τό μητροπολίτη Ναυπάκτου, «Ο ΣΩΤΗΡ» νά μή διάβασε καί νά μήν πείστηκε ἀπό τίς θέσεις τοῦ πατρός Θεοδώρου, ἀλλά νά χαράζει μία γραμμή φιλοσχισματική, πού προκαλεῖ σέ ὅλους μας θλίψη.

Ἰδού τό κατά τή γνώμη μου ντροπιαστικό ἄρθρο:

Ἡ τραγωδία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

«Εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάν­τα τὰ μέλη» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 26), ἔγραψε εἴκοσι αἰῶνες πρὶν ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου ὑπογραμμίζοντάς τους αὐτὴν τὴν καίρια γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀλήθεια.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία. Εἶναι ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας· ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Εἶναι δὲ ἕνα σῶμα, ἀποτελεῖ τὸ ἕνα καὶ ἀδιαίρετο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου μέλη εἴμαστε ὅλοι μας.

Ὅμως ἡ Μία Ἐκκλησία ὑπάρχει, δρᾶ καὶ ἐνεργεῖ μέσα σὲ ἕνα διασπασμένο κόσμο. Ἄρα ὑφίσταται κατ᾿ ἀνάγκην τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς διασπάσεως, μεριζόμενη καὶ αὐτὴ σὲ πολλὲς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες.

Ἀλλὰ ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα. Εἶναι ἀ­νάγκη, παρὰ τὸν διαμερισμὸ αὐτό, νὰ μὴν παύσει νὰ εἶναι μία, ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς θεώρησε ὅτι μπορεῖ νὰ λύσει τὸ πρόβλημα ὑποτάσσοντας τὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες στὴν ἐξουσία τοῦ ἑνὸς μεγίστου ἀρχιερέως, τοῦ πάπα. Ἔτσι κατέλυσε τὴν ἐλευθερία καὶ ἐγκαθίδρυσε μιὰ δικτατορία μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας, ἀκολουθώντας τὴν ἀρχαία παράδοση ποὺ θέλει «τὰ ἐκκλησιαστικὰ τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι», ἔδωσε ἐλευθερία διοικήσεως στὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, ἔτσι ὥστε ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση κάθε ἔθνους νὰ μὴ διεισδύει στὰ ὅρια ἄλλου κράτους, κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὴν καταστήσει ὄργανο πολιτικῶν ἐπιδιώξεων. Ἐπώδυνος κανόνας, ἀφοῦ ἐξωτερικὰ φαίνεται νὰ χάνεται ἡ ἑνότητα, ἀλλὰ χρυσός, διότι διασφαλίζει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα.

Ἐδῶ καὶ τρεῖς σχεδὸν δεκαετίες ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας σπαράσσεται ἀπὸ ἕνα σχίσμα, ἀκριβῶς διότι δὲν τηρήθηκε ὁ παραπάνω χρυσὸς κανόνας. Ἐνῶ ἔπρεπε, ἀμέσως μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς σοβιετικῆς αὐτοκρατορίας καὶ τὴν ἀνεξαρτησία τοῦ οὐκρανικοῦ κράτους, νὰ ἀποκτήσει καὶ ἐλευθερία διοικήσεως, αὐτὸ μὲ εὐθύνη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔγινε. Τὸ ἀποτέλεσμα: ἡ τραγωδία τοῦ σχίσματος.

Ἔστω ἀργὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐπιχείρησε θεραπεία τοῦ προβλήματος χορηγώντας αὐτοκεφαλία στὴ μέχρι τότε σχισματικὴ Ἐκκλησία τῆς μεγάλης αὐ­τῆς χώρας. Ὅμως ἡ ἐνέργειά του συνάν­τησε τὴν ἔντονη ἀντίσταση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διευρύνεται τὸ χάσμα καὶ νὰ ἐπηρεάζει ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ταυτόχρονα ἔχει ἀρχίσει σειρὰ ἀντιπαραθέσεων, συχνὰ μὲ χαρακτήρα πολεμικό, κάτι ποὺ ἐπιδεινώνει ἀντὶ νὰ ἐπιλύει τὴν κρίση.

Εἶναι εὐθύνη ὅλων μας αὐτὴ τὴν ὥρα νὰ βοηθήσουμε νὰ πέσουν οἱ τόνοι καὶ νὰ ἀναζητηθεῖ ταπεινὰ λύση τοῦ προβλήματος.

Στὸ μεταξύ, ὡς μέλη ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ σώματος, συμπάσχοντας, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου, μὲ τὰ μέλη ποὺ πάσχουν, ὀφείλουμε νὰ προσευχόμαστε, ὥστε ὁ Κύ­ριος τῆς εἰρήνης νὰ κατασιγάσει τὴν ταραγμένη θάλασσα καὶ νὰ χαρίσει τὴν πολυπόθητη γαλήνη στὴν Ὀρθοδοξία μας.