Γεροντοκτονία: πρόοδος ή εκβαρβάρωση;

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Σε λίγες ημέρες ψηφίζουμε για την Ευρωβουλή. Τις ίδιες αυτές ημέρες συζητείται στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση η πρόταση Νόμου της κυβέρνησης Μακρόν να επιτρέπεται η γεροντοκτονία καθώς και η ευθανασία σε κάθε ανήμπορο άνθρωπο, ανεξαρτήτως ηλικίας, που θεωρείται ότι πάσχει από ανίατη ασθένεια. Η εκτέλεση θα συμβαίνει είτε δια αναγραφής από τον ιατρό συνταγής θανατηφόρου φαρμάκου (τύπου σύγχρονου κωνείου), που ονομάζεται «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» – εκτέλεση στην ουσία, είτε με ενεργητική εκτέλεση, δι’ έγχυσης από τον ιατρό ενέσεως με την θανατηφόρο ουσία, που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται «ευθανασία». Για την πρωτοβουλία Μακρόν οι σύγχρονοι Γάλλοι φιλόσοφοι Pierre Manent και Frederic Worms ευλόγως διερωτώνται αν η ευθανασία σε αδύναμους συνανθρώπους μας αποτελεί «αναπόφευκτη πρόοδο, ή ανθρωπολογική οπισθοδρόμηση;» (Λε Φιγκαρό, 4/4/2024, σ. 18).

          Σε επίρρωση της οπισθοδρόμησης και εκβαρβάρωσης της Γαλλίας και κατ’ επέκταση της Δύσης αναφέρεται ότι ο Ηρόδοτος στον 5^ο π.Χ. αιώνα αναφέρεται στους Μασσαγέτες, νομαδικό λαό, που κατοικούσε βορείως της Κασπίας θαλάσσης και που, όπως γράφει, «η ανθρώπινη ζωή δεν καταλήγει από μόνη της στο φυσικό της τέλος, αλλά όταν ένας Μασσαγέτης φτάσει σε πολύ γεροντική ηλικία μαζεύονται όλοι οι συγγενείς του τον θυσιάζουν μαζί με πρόβατα και στη συνέχεια τα ψήνουν καταχαρούμενοι. Πρόκειται, όπως νομίζουν οι Μασσαγέτες, για την ευτυχέστερη κατάληξη της ζωής του ανθρώπου…» (Ηροδότου «Κλειώ», Εκδ. Ζήτρος, τ. Β΄ σελ. 676).

          Αλλά και ο Προκόπιος ο Καισαρεύς, Βυζαντινός ιστορικός του 6^ου αιώνα μ.Χ., ξεχωρίζοντας τον χριστιανικό πολιτισμό από εκείνο των βαρβάρων, αναφερόμενος στους Ερούλους, γερμανικά φύλα, αναφέρει πως «ούτε γερνάνε, ούτε ασθενούν, γιατί όταν καταληφθούν από το γήρας ή από κάποια νόσο οι συγγενείς ζητούν τάχιστα να τους αφανίσουν» (Προκόπιος Γοτθικός πόλεμος ΙΙ, 14,2). Η δικαιολογία ήταν συμφεροντολογική. Οι γέροντες και οι ασθενείς δεν μπορούσαν να βοηθήσουν στα κτήματα και στα κοπάδια και ήσαν πλέον βάρος για τους συγγενείς τους…  

          Η εκβαρβάρωση προβάλλεται με τους λόγους του Βέλγου προέδρου της «Χριστιανικής Αλληλοβοηθείας» Luc Van Gorp  (Υπάρχουν και σήμερα ψευδοδιδάσκαλοι), που εκθειάζει την ευθανασία συμφεροντολογικά, με τον ίδιο δηλαδή τρόπο των Μασσαγετών και των Ερούλων: «Η ευθανασία είναι μία λύση στο πρόβλημα της γήρανσης του πληθυσμού της χώρας. Ο αριθμός των άνω των 80 ετών στο Βέλγιο θα φτάσει τα 1,2 εκατομμύρια, κάτι που θα ασκήσει τεράστια οικονομική πίεση στα συστήματα υγείας και  ασφάλισης…» (Internet site Medias – Presse- Info, 12 Απριλίου 2024). Από τη δήλωση αυτή μας επιτρέπεται  να συμπεράνουμε ότι μετά τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης έρχεται ο καιρός που οι άνω των 80 ετών απόμαχοι της ζωής, για λόγους οικονομίας, θα οδηγούνται στα κρεματόρια, εκτός αν ακόμη εργάζονται…

          Η ενέργεια του Προέδρου Μακρόν για την ευθανασία γερόντων και ασθενών προκαλεί την αντίδραση των Συνδέσμων των ιατρών και των νοσηλευτών και πολλών αξιόλογων Γάλλων διανοουμένων. Οι θεράποντες των ασθενών εκτιμούν ότι η «βοήθεια στον θάνατο», ενώ παρουσιάζεται ως «νόμος αδελφωσύνης» από τον κ. Μακρόν, στην ουσία είναι άρνηση του λειτουργήματός τους προς τους ασθενείς, ήτοι να αγωνίζονται να τους διατηρούν στη ζωή και να τους ανακουφίζουν από τους πόνους. Σε έκκλησή τους, στις 27 Μαΐου 2024, οι Οργανώσεις των Θεραπευτών απευθύνονται στους βουλευτές και τους καλούν «να προστατεύσουν τη ζωή των αδύναμων συνανθρώπων μας. Από τον παρελθόντα Απρίλιο είχαν ζητήσει να γίνουν δεκτοί στην Εθνοσυνέλευση και να εξηγήσουν τις απόψεις τους, ως οι επιστήμονες που θα δεχθούν το βάρος της εκτέλεσης του Νόμου, αλλά το αίτημα δεν έγινε δεκτό από τον κ. Μακρόν.

          Η Σαντάλ Ντελσόλ, φιλόσοφος, πολιτικός και ιστορικός τονίζει πως με τον μαξιμαλιστικό νόμο για την ευθανασία επιζητείται να εξέλθουν οι Γάλλοι το συντομότερο δυνατόν από την χριστιανική ηθική και προσθέτει πως η Γαλλία εφαρμόζει την πρακτική των βρεφοκτονιών και των γεροντοκτονιών που εφάρμοσαν όλοι οι λαοί της Γης, πλην εκείνων που βίωσαν την χριστιανική ηθική. Η δημοσιογράφος Λοράνς ντε Σαρέτ διερωτάται που πηγαίνει η Γαλλία όταν καταργεί την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη.  Η επίσης δημοσιογράφος Ανιές Λεκλέρ δηλώνει πως από την εμπειρία της θεωρεί πολύ δύσκολο τον ρόλο των ανθρώπων που υπογράφουν την ευθανασία των συγγενών τους, πλην φυσικά εκείνων που το κάνουν δια λόγους ιδεολογικούς ή συμφέροντος. Ο Πρόεδρος του Γαλλικού Ινστιτούτου Διοικητικών Επιστημών Ζαν-Μαρκ Σοβέ σε συνέντευξή του τόνισε ότι «η υποβοηθούμενη αυτοκτονία και η ευθανασία αποτελούν την έσχατη πανουργία του φιλελευθερισμού για να κάνει οικονομία στο Κράτος – πρόνοια».

Ο καθηγητής της σύγχρονης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης Γκιγιόμ Κουσέ σε άρθρο του υπογραμμίζει πως «η ευθανασία είναι η έσχατη παράβαση του ηθικού νόμου από την απερχόμενη γενιά». Ο καθηγητής εξηγεί ιστορικά το πώς ωρίμασε ο νόμος για την ευθανασία. Τα σπέρματα της σημερινής εξέλιξης ξεκίνησαν από το 1974, με τη δημοσίευση του μανιφέστου κατόχων βραβείου Νόμπελ υπέρ της ευθανασίας. Παράλληλα εκινείτο και η διαδικασία για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων.

Ευθανασία και εκτρώσεις αποτελούν την κύρια δράση των αθέων, αφού αφορούν την αρχή και το τέλος της επίγειας ζωής του ανθρώπου. Με τον εκ μέρους τους διεξαγόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο επιδιώκουν την περιθωριοποίηση του Χριστιανισμού και της Ηθικής του και οδηγούν την Δύση στην αυτονόμηση της από τον Θεό. Στην αποχριστιανοποίηση συμβάλλει η προωθούμενη απενοχοποίηση οποιασδήποτε παραβίασης του ηθικού νόμου. Η παραίσθηση από τον αντιχριστιανικό φανατισμό φτάνει στο έσχατο σημείο, που ο φόνος και η αυτοκτονία θεωρούνται πράξεις  αυτονομίας και ελευθερίας….

Από τον 19^ο αιώνα ο Ντοστογιέφσκι στους «Δαιμονισμένους» περιγράφει με σαφήνεια τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της Δύσης (Βέλγιο, Σουηδία, Καναδά κ.α.). Ο Κυρίλοφ για να αποδείξει την αθεΐα του και την ανυποταγή του στον Θεό ομολογεί ψευδώς ότι σκότωσε και αυτοκτονεί. Ο Καμύ στη θεατρική μεταφορά των «Δαιμονισμένων» βάζει τον Κυρίλοφ πριν αυτοκτονήσει να φωνάζει: «Θέλω να συμπληρώσω Liberte, egalite, fraternite ή θάνατος. Ορίστε. Α! Και μετά στα γαλλικά gentilhomme, πολίτης του πολιτισμένου  κόσμου. Τέλεια…».

Τη διαφορά μεταξύ Χριστού και αθεΐας την περιγράφει αριστουργηματικά ο Ντοστογιέφσκι στους «Αδελφούς Καραμάζοφ»  με τις διδαχές του Στάρετς Ζωσιμά. Εκεί αφού σημειώνει ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι και διδάσκει την αγάπη, τη ζωή, την ειρήνη, την ταπείνωση, την πνευματική χαρά, την αιωνιότητα προσθέτει: «Οι άθεοι μορφωμένοι έχοντας για βάση την επιστήμη θέλουν να επιτύχουν την κοινωνική δικαιοσύνη μοναχά με το λογικό τους, αγνοώντας τον Χριστό και έχουν διακηρύξει ότι δεν υπάρχει πια ούτε έγκλημα ούτε αμάρτημα. Με τον τρόπο που σκέφτονται έχουν δίκιο: γιατί μια και δεν έχεις Θεό, τότε τί νόημα μπορεί να έχει το έγκλημα; Τότε όλα επιτρέπονται…». Και πάρα κάτω ο Ντοστογιέφσκι, δια του Στάρετς Ζωσιμά, σημειώνει: «Σκέφτονται ( οι άθεοι) να τα κανονίσουν όλα δίκαια μα απορρίπτοντας τον Χριστό στο τέλος θα πλημμυρίσουν τον κόσμο με αίμα. Γιατί το αίμα ζητάει αίμα…». Περαιτέρω  διερωτάται «τί είναι κόλαση;» και απαντά: «Είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάει κανείς…Υπάρχουν άνθρωποι που φτάσανε στην Κόλαση αλαζόνες και θηριώδεις, παρ’ όλη την αδιαφιλονίκητη γνώση και την ενατένιση της αναντίρρητης αλήθειας…Καταράστηκαν μονάχοι τον εαυτό τους, γιατί καταράστηκαν τον Θεό και τη ζωή. Τρέφονται με την άγρια αλαζονεία τους, όπως ένας πεινασμένος που βρέθηκε στην έρημο και άρχισε να βυζαίνει το ίδιο του το αίμα. Μα δε θα χορτάσουν εις τους αιώνας των αιώνων γιατί δεν δέχονται να τους συγχωρέσουν και καταριούνται τον Θεό που τους καλεί κοντά Του. Δεν μπορούν να κοιτάζουν χωρίς μίσος τον Θεό και απαιτούν να μην υπάρχει Θεός της ζωής, απαιτούν να αυτοεκμηδενιστεί ο Θεός και να καταστρέψει τη δημιουργία του. Και θα καίγονται εις τον αιώνα τον άπαντα στις φλόγες της οργής τους, διψώντας τον θάνατο και την ανυπαρξία». ( Από το βιβλίο των Εκδόσεων Γκοβόστη, σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου, σελ. 361-375).

Η Ελλάδα, με μία υστέρηση κάποιων ετών, ακολουθεί την αντιχριστιανική και απάνθρωπη στην ουσία πορεία της Γαλλίας και γενικότερα της Δύσης, για να μη θεωρηθεί οπισθοδρομική… Σα να μην υπάρχει ντόπια Παράδοση αιώνων ακολουθούμε την ιδεολογική  μόδα και καταντώντας απάνθρωποι γινόμαστε «προοδευτικοί» και «πολιτισμένοι», όπως οι Ερούλοι και οι Μασσαγέτες… Και ας προσεγγίζουν προεκλογικά τους κληρικούς της Εκκλησίας και τον πιστό λαό στελέχη των συστημικών Κομμάτων, που μαζί ψήφισαν τον Νόμο για τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων. ….-     

---