τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Ἐπειδὴ βλέπω πολλοὺς νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἐθνικιστικοῦ VMRO-DPMNE στὴν ἡγεσία τοῦ σκοπιανοῦ μορφώματος, θὰ ἐπαναλάβω γιὰ μία ἀκόμη φορὰ αὐτὸ ποὺ ἐδῶ καὶ δύο περίπου χρόνια ἔχω τονίσει ἐπανειλημμένα (καὶ σὲ κείμενά μου καὶ σὲ ραδιοτηλεοπτικὲς παρουσίες). Καὶ μιλάω γιὰ δύο χρόνια, γιατί βεβαίως στὰ Σκόπια ἔγινε τὸ ἀπολύτως ἀναμενόμενο, αὐτὸ ποὺ βλέπαμε νὰ ἔρχεται ἐδῶ καὶ πάρα πολὺ καιρό, δηλαδὴ ἡ θριαμβευτικὴ νίκη τοῦ VMRO. Αὐτὸ ὅμως ποὺ θὰ ἐπαναλάβω εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ νίκη ἀποτελεῖ στὴν πραγματικότητα γιὰ ἐμᾶς ὄχι πηγὴ ἀνησυχίας, ἀλλὰ θετικὴ ἐξέλιξη.
Καὶ γιὰ ὅσους ἐνδεχομένως ἐκπλήσσονται, κατ’ ἀρχὰς θὰ πῶ τὸ ἑξῆς: τὸ VMRO εἶναι ὄντως ἕνας χυδαῖος καὶ προκλητικὸς συρφετὸς βαθύτατης ἐθνικιστικῆς καφρίλας (δὲν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε ὅτι ἀναβιώνει στὸν τίτλο του τὸ ὄνομα τῆς κομιτατζίδικης ἐκείνης ὀργάνωσης τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνα, τῆς λεγόμενης Ἐσωτερικῆς Μακεδονικῆς Ἐπαναστατικῆς Ὀργάνωσης ποὺ εἶχαν φτιάξει τότε οἱ Βούλγαροι γιὰ νὰ ἐκβουλγαρίσουν τὴ Μακεδονία). Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, νὰ μὴν παίζουμε καὶ μὲ τὶς λέξεις: ὅταν λέμε ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ ἐθνικιστικὸ κόμμα τῶν Σκοπίων, δὲν σημαίνει ὅτι καὶ τὸ ἕως τώρα κυβερνητικὸ κόμμα (τὸ κόμμα τοῦ Ζάεφ καὶ τοῦ Πενταρόφσκι) δὲν εἶναι ἐθνικιστικό. Τὴν ἴδια παρανοϊκὴ ψύχωση ἔχουν ὅλοι, αὐτὸν δηλαδὴ τὸν γελοῖο ψευτομακεδονικὸ ἰδεασμό, ἁπλῶς ἡ διαφορὰ εἶναι πὼς τὸ VMRO χρησιμοποιεῖ πιὸ ἀκραία ὁρολογία καὶ δὲν ἀποδέχεται τὴ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν.
Καὶ ἐδῶ εἶναι τώρα βέβαια τὸ πραγματικὰ ἐπίμαχο θέμα: τὸ κουρελόχαρτο τῆς λίμνης. Τὸ ὁποῖο κουρελόχαρτο οἱ μὲν ἐθνικιστὲς λένε ὅτι θὰ τὸ καταργήσουν καὶ θὰ ἐπιβάλλουν παντοῦ τὴν ὀνομασία «Μακεδονία», χωρὶς γεωγραφικὸ προσδιορισμό, ἐνῷ τὸ ἕως χτὲς κυβερνητικὸ κόμμα τὸ στήριζε τύποις, ἀσχέτως βέβαια ποὺ στὴν πραγματικότητα τὸ ἔχουν κάνει χίλιες φορὲς πιὸ κουρέλι, καθὼς ἐπὶ πέντε χρόνια τὸ παραβιάζουν συνεχῶς καὶ ἀσυστόλως, χρησιμοποιῶντας κι αὐτοὶ σχεδὸν παντοῦ τὸ σκέτο «Μακεδονία» ὡς ὄνομα. Ἂν λοιπὸν τίθεται γιὰ κάποιους δίλημμα ἀνάμεσα σὲ ἕναν ἄγριο λύκο, ποὺ εἶναι ξεκάθαρα ἄγριος καὶ φανερὸς, ἢ ἕναν ἐπίσης ἄγριο λύκο, ποὺ φοράει προβιὰ προβάτου καὶ βελάζει, στὴν πραγματικότητα πολὺ κακῶς τίθεται: ὁ πρῶτος εἶναι σαφῶς προτιμότερος. Μὲ βάση λοιπὸν αὐτὰ τὰ δεδομένα, ὅσοι πονᾶμε γιὰ τὸ ζήτημα, δὲν ἔχουμε κανένα λόγο νὰ ἀνησυχοῦμε γιὰ τὴν ἄνοδο τοῦ VMRO, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ ἀντίθετο. Γιατί ἁπλούστατα αὐτοὶ εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μὲ τὰ νῦν δεδομένα, γιὰ νὰ ἀκυρωθεῖ ἡ ἐπαίσχυντη συμφωνία.
Ἐκεῖνοι ποὺ ἀνησυχοῦν – ἢ μᾶλλον ἀγωνιοῦν – εἶναι ἡ ἐλλαδίτικη κυβέρνηση (ἑλληνικὴ ἀρνοῦμαι φυσικὰ νὰ τὴν ἀποκαλέσω) καὶ ἅπας ὁ λοιπὸς πολιτικὸς ἐσμός τῆς χώρας ποὺ στηρίζει τὸ ἄθλιο κουρελόχαρτο. Πόσες φορὲς ἀλήθεια ἀκούσαμε δηλώσεις ἀπὸ βουλευτὲς τοῦ καθ’ ἡμᾶς Κοινοβουλίου (κυρίως κυβερνητικούς), ποὺ ἐκδήλωναν ἐδῶ καὶ πολλοὺς μῆνες τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὴν ἄνοδο τῶν ἐθνικιστῶν καὶ τὸν φόβο μήπως κινδυνέψει τὸ κουρελόχαρτο ἢ μᾶς διαβεβαίωναν (μιᾶς κι ἐμεῖς, βλέπετε, δέν…κλείναμε μάτι ἀπὸ τὴν ἀγωνία) ὅτι, ἐπειδὴ ἔχει διεθνῆ ἰσχύ, δὲν θὰ κινδυνέψει. Ἦταν καὶ παραμένει ξεκάθαρο ὅτι οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται σὲ ταραχή, βλέποντας ὅτι πλέον πέφτει ὁριστικὰ καὶ τὸ τελευταῖο φῦλο συκῆς ποὺ τοὺς ἀπέμεινε γιὰ νὰ ἀποκοιμίζουν τοὺς ψηφοφόρους τους: ἤτοι αὐτὸ τὸ γελοῖο ποὺ λένε ὅτι «ἐμεῖς δὲν θέλαμε μεν τη συμφωνία καὶ δὲν τὴν ὑπογράψαμε, ἀλλὰ ἀφοῦ πλέον εἶναι κρατικὴ συμφωνία, τί νὰ γίνει, ὀφείλουμε νὰ τὴν τηρήσουμε ἔστω καὶ μὲ βαριὰ καρδιά».
Ἐδῶ τώρα τελειώνει λοιπὸν καὶ αὐτὸ τὸ παραμύθι, γιατί ὄχι μόνο βαριὰ καρδιὰ δὲν βλέπουμε, ἀλλὰ βλέπουμε ἀγωνία μήπως ἡ ἄθλια συμφωνία ἀκυρωθεῖ. Ἐν πάσῃ περιπτώσει ὅμως, αὐτὸ εἶναι δικό τους πρόβλημα. Ὅπως ἔστρωσε ὁ κάθε λογῆς νενέκος, ἂς κοιμηθεῖ. Ἐγὼ προσωπικὰ πάντως θεωρῶ πολὺ θετικὴ ἐξέλιξη ὅλα αὐτὰ ποὺ γίνονται στὸ σκοπιανὸ μόρφωμα, γιὰ ὅλους τοὺς παραπάνω λόγους. Ἐπειδὴ κατ’ ἀρχὰς ἐμεῖς θέλουμε τὴν κατάργηση τῆς προδοτικῆς συμφωνίας καὶ αὐτό – κακὰ τὰ ψέματα – μπορεῖ νὰ γίνει μόνο τώρα ποὺ ἦρθε στὰ πράγματα τὸ ἐθνικιστικὸ κόμμα μὲ τὸν ἀπροκάλυπτο φανατισμὸ καὶ τὴν μισαλλόδοξη καφρίλα του καὶ πιθανότατα θὰ τὴν τινάξει στὸν ἀέρα. Ἄλλος πάντως κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ τὸ πράξει – καὶ σίγουρα ὄχι ἡ δική μας ἐλεεινὴ πλευρὰ τῆς ὑποτέλειας καὶ τοῦ ἀκραίου ἐνδοτισμοῦ (γιὰ νὰ μὴν χρησιμοποιήσω βαρύτερες λέξεις). Ἀλλὰ βεβαίως καὶ ἐπειδή, πλὴν αὐτοῦ, θὰ πέσουν ἀκόμη περισσότερο οἱ μάσκες μέσα στὸ δικό μας κυβερνῶν κόμμα, ποὺ ἂν καὶ ἀκολουθεῖ κατὰ γράμμα τὸν ΣΥΡΙΖΑ σὲ ὅλη τὴν ἐλεεινὴ φιλοσκοπιανὴ τοῦ πολιτική, κρύβεται μέχρι σήμερα πίσω ἀπὸ τὴ γνωστὴ γελοιότητά περί δῆθεν συνέχειας τοῦ κράτους καὶ πίσω ἀπὸ ἄλλες παρόμοιες ἀστεῖες δικαιολογίες. Τώρα αὐτὰ τελειώνουν, τελειώνουμε μέ τὸ θέατρο σκιῶν καὶ τὰ πράγματα γίνονται πολὺ πιὸ ξεκάθαρα. Τώρα ἔρχονται κάποιοι ἀπέναντι ποὺ θὰ τινάξουν τὸ κουρέλι τῶν Πρεσπῶν στὸν ἀέρα, ὁπότε νὰ δοῦμε τί θὰ κάνουν οἱ δικοί μας μὲ τὴν καυτὴ πατάτα. Γι’ αὐτό, ἐπαναλαμβάνω, ἀφῆστε ἄλλους νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν προέλαση τοῦ VMRO. Καλύτερα νὰ ἔχεις ἀπέναντι τὸν καταφανῆ καὶ ἀκραῖο ἐθνικισμό, παρὰ αὐτὴ τὴν ἕως σήμερα θολούρα ποὺ κρατάει τὰ πράγματα σὲ σύγχυση καὶ σὲ τέλμα.
Ξεκάθαρα πράγματα λοιπόν. Ὅλα στὸ φῶς καί ὁ κάθε κατεργάρης στὸν πάγκο του. Καιρὸς νὰ τελειώνουμε ἐπί τέλους μὲ τοὺς καραγκιὸζ μπερντέδες…
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 