Παπα-Ηλίας Υφαντής
Δόξα και καύχημα για μας τους Έλληνες η Δημοκρατία. Εδώ σ’ αυτόν τον τόπο, συνηθίζουμε να λέμε, γεννήθηκε το άριστο των πολιτευμάτων! Όμως… Αναλογιστήκαμε σοβαρά, αν υπήρξε και λειτούργησε ποτέ και πουθενά αληθινή δημοκρατία;
Γιατί η αθηναϊκή δημοκρατία, που θεωρείται υπόδειγμα, δεν ήταν αληθινή. Αφού στηριζόταν σε μια μικρή μειοψηφία. Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν δούλοι. Πράγμα που ισχύει και για όλες τις μετέπειτα- κατ’ ευφημισμόν λεγόμενες-δημοκρατίες. Όπου η ολιγαρχία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου πλαστογραφεί τη θέληση του λαού και φαλκιδεύει τα δικαιώματά του.
Κι ακόμη χειρότερα, όπως η πραγματικότητα φωνάζει, συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. Όπου τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αντικατοπτρίζουν, σε καμιά περίπτωση, τη θέληση του λαού. Αλλά του εκάστοτε ηλεκτρονικού μηχανήματος, που χρησιμοποιείται απ’ το «ελληνικό», υποτίθεται, Υπουργείο Εσωτερικών, για να ξερνάει μέσα απ’ τα σπλάχνα του τερατώδη εκλογικά αποτελέσματα.
Τα οποία εκφράζουν, προφανώς, όχι τη θέληση του ελληνικού λαού, αλλά τη θέληση των μαφιόζων πατρώνων της εκάστοτε ντόπιας εφιαλτοκρατίας. Που θέλει να μας κυβερνούν απατεώνες, κλέφτες, αδίστακτοι και ανάλγητοι προδότες και πάσης φύσεως δυσώδη υποπροϊόντα εξωνημένων συνειδήσεων. Τα οποία απαραιτήτως θα περάσουν προηγουμένως κάτω απ’ τα «Καυδιανά Δίκρανα» της παγκόσμιας εταιρείας δολοφόνων. Με προφανή σκοπό να μας δώσουν όχι βέβαια αληθινή δημοκρατία αλλά εφιαλτοκρατία και ληστοκρατία του χειρίστου είδους!
Κι όμως… η αληθινή δημοκρατία δεν είναι ουτοπία. Λειτούργησε και μάλιστα στην κοινωνική της διάσταση, για μια κα μοναδική φορά-πρώτη και τελευταία μέχρι τώρα- για όλον τον κόσμο, στην πρώτη χριστιανική κοινότητα. Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων (Δ, 32-35): «Κανένας δεν έλεγε για κάτι ότι είναι δικό του. Αλλά ήταν όλα για όλους κοινά. Καθένας πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους»!
Να η αληθινή δημοκρατία. Να η κοινωνική δημοκρατία. Να η κοινωνία, που έχει ως υπέρτατη αξία της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Και όχι τα προκρούστεια νομικά κατασκευάσματα, που κατακρεουργούν τον άνθρωπο στο όνομα απάνθρωπων συμφερόντων.
Που σε αντίθεση με το Σύνταγμα, που προβλέπει την κρατική μέριμνα για τη στέγαση των πολιτών, τους ξεσπιτώνουν στο όνομα των δολοφονικών ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Ξυλοφορτώνοντας μάλιστα αγρίως δια των ροπάλων των «προστατών του πολίτη» αστυνομικών αυτούς, που εκφράζοντας τη δημοκρατική συνείδηση, προσπαθούν ν’ αντισταθούν στη ραγδαία εθνική κατακρεούργηση.
Και φυσικά γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη θέληση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού, που στα ογκωδέστατα συλλαλητήριά του εξέφρασε την κάθετη αντίθεσή του στο προωθούμενο ξεπούλημα της Μακεδονίας μας.
Γιατί ο αληθινά δημοκρατικός λαός, σε αντίθεση με τους εφιάλτες γνωρίζει ότι το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας συνιστά την καρδιά του αλυτρωτισμού, που θα επικαλεστούν μελλοντικά για λογαριασμό τάχα των Σκοπιανών οι «περιούσιοι» μαφιόζοι. Κι όχι βέβαια τα συντάγματά τους και τα σχολικά τους βιβλία, όπως η αποπροσανατολιστική προπαγάνδα των εφιαλτών διατείνεται, αφού μπορούν να τ’ αλλάξουν ανά πάσα στιγμή.
Μια πτυχή της δημοκρατικής λειτουργίας της πρώτης χριστιανικής κοινωνίας μας δίνει το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων (Πράξεων ΣΤ,1-7), που αναφέρεται στην εκλογή των επτά διακόνων:
Παρατηρήθηκαν στην πρώτη χριστιανική κοινωνία κάποια προβλήματα. Και οι χριστιανοί αποτάθηκαν στους αποστόλους. Αλλά οι απόστολοι δεν θέλησαν ν’ αφήσουν το πνευματικό τους έργο και ν’ ασχοληθούν με τα βιοτικά. Ούτε εξάλλου επέβαλαν κάποιους «ημέτερους». Έδωσαν απλά τις κατευθυντήριες γραμμές για την επίλυση των προβλημάτων τους:
«Κάμετε τους είπαν εκλογές. Εκλέξτε ανθρώπους, που να έχουν φόβο Θεού, καλή φήμη και να είναι γνώστες των προβλημάτων». Ο, τι περίπου συνιστούσε και ο Σωκράτης στους Αθηναίους. Και σαφώς αντίθετα απ’ αυτά που, συνήθως, κάνουμε εμείς. Που εκλέγουμε, συχνά, ανθρώπους αθεόφοβους, δικτυωμένους με ύποπτα συμφέροντα και ανίκανους.
Και βέβαια εκ διαμέτρου αντίθετα απ’ ο ,τι γίνεται σήμερα στην Εκκλησία. Όπου ο λαός του Θεού έχει θαφτεί στο «γύψο» της δεσποτοκρατίας. Αφού ο δεσπότης διαχειρίζεται μόνος του ή χρησιμοποιεί για τη διαχείριση των οικονομικών της Εκκλησίας «εκείνους, που θέλει και για όσο τους θέλει»! Για να μπορούν να παίρνουν, όσα κι απ’ όπου θέλουν, οι ίδιοι ή οι «αντ’ αυτών». Δημιουργώντας σκανδαλώδεις περιουσίες και προκαλώντας πολλαπλά με την ασύδοτη συμπεριφορά τους σκάνδαλα. Εκτροπή, που, απ’ το θρίαμβο, στην εποχή των διωγμών, οδήγησε την Εκκλησία στο σημερινό της κατάντημα.
Έτσι ώστε, αντί η Εκκλησία να είναι υπόδειγμα προς μίμηση, να καταντήσει παράδειγμα προς αποφυγή. Αφού, εκεί όπου μεσουράνησε το άριστο, διαιωνίζεται το χείριστο των πολιτευμάτων. Κι ακόμη η ειδωλολατρία του μαμωνά και η ακόρεστη μανία της τυραννίας. Και μάλιστα όχι στο όνομα κάποιου Χίτλερ ή Στάλιν αλλά του Χριστού, του ενσαρκωτή της καθολικής ελευθερίας και δικαιοσύνης. Έτσι ώστε να αποτελεί το ανήθικο ηθικό στήριγμα του μεσαίωνα του καπιταλιστικού αμοραλισμού και του νεοταξικού ολοκληρωτισμού.…
Άμποτε, κάποτε οι άνθρωποι-και πρώτοι απ’ όλους οι, λεγόμενοι, χριστιανοί-να ξαναγύριζαν στο ξεχασμένο Ευαγγέλιο. Και η Κυριακή των Μυροφόρων να καθιερωνόταν, ως η Κυριακή δημοκρατίας, της αληθινά κοινωνικής δημοκρατίας.
Όμως ποιοι θα έστεργαν μια τέτοια επιστροφή και μια τέτοια καθιέρωση; ‘Όταν ακόμη και οι λεγόμενοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο απ’ τους κοσμικούς, φοβούνται και τρέμουν όχι απλώς την αληθινή αλλά και την στοιχειώδη έστω δημοκρατία! Όταν φοβούνται και τρέμουν το Ευαγγέλιο, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν…
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 