Για την απόκρυψη της Αναμνηστικής πλάκας όλον τον χρόνο και την παρουσίασή της μόνο την ημέρα του μνημοσύνου, έγραψα στο παρελθόν στον Μητροπολίτη Κορίνθου, αλλά δεν πήρα απάντηση. Καμία ενέργεια δεν έγινε και για το άλλο θέμα που έθιξα, την ύπαρξη οστών θυμάτων του σε καταβόθρα πλησίον του Σοφικού.
===========================
Μόντρεαλ, 28 Αυγούστου 2019
Προς τον Σεβασμιότατον Μητροπολίτη Κορίνθου κ.κ. Διονύσιον,
Κάποτε κάποιες κυρίες από την Νικήσιανη επισκέφθηκαν το μοναστήρι στην Σίψα Δράμας. Κουρασμένες και πεινασμένες πήγαν εκεί και ανέμεναν τη γνωστή πλούσια φιλοξενία του οσίου Γεωργίου (Καρσλίδη).
Ο όσιος τις κατάλαβε, τις υποδέχθηκε με καλοσύνη και αγάπη και έστρωσε το τραπέζι για φαγητό. Αγωνιούσαν να δουν ποια θα ήταν η φιλοξενία του, μια που είχαν ακούσει πως όλους τους φιλοξενούσε αβραμιαία.
Πλησιάζει να μαντρώσουν όλον τον κόσμο σε ένα κλουβί για να τον πιέσουν να πάρει την σφραγίδα του αντιχρίστου!
Τρία πράγματα θα χρειαστεί ο αντίχριστος για να ελέγξει τον κόσμο γιατί χωρίς αυτά δεν θα καταφέρει να ελέγξει τον κόσμο!
Διηγείται ο μακαριστός Μητρ. Κεφαλληνίας π. Γεράσιμος Φωκάς
«Ημουνα πάνω στο μοναστήρι στην παλαιά εκκλησία του Αγίου Γερασίμου.
Η λάρνακα ανοικτή και μεταξύ των προσκυνητών πρόσεξα ένα νέο μοντέρνο, με μακρυά μαλλιά, ρούχα μοτοσυκλετιστή και ύφος ερευνητικό. Στάθηκε σοβαρός, συγκεντρωμένος μπροστά στον Άγιο και τον κοίταζε ακίνητος για κάποια λεπτά. Έπειτα, χωρίς να προσκυνήσει, έφυγε…
«Πάτερ θα ήθελα να εξομολογηθώ……εάν μπορείτε και τώρα……μια ζωή κολυμπάω στα σκ@τ@…. ξέρετε κουράστηκα….. κοντεύω να συνηθίσω την γεύση τους….. έχω σιχαθεί τον εαυτό μου….
Θα ήθελα από κάπου να πιαστώ……όχι μόνο για μένα… μα και για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου βλέπετε…. όπου ακουμπώ….. λερώνω……»
Ο μοντέρνος βιομηχανικός καπιταλισμός μετά τον 19ο αιώνα, θέλει την γυναίκα μοναχική, υλιστική καριερίστρια όπου τίποτα άλλο δεν μετράει για αυτήν πάρα μόνο ελάχιστα δεκαδικά στον τραπεζικό της λογαριασμό, παρέχοντας την ψευδαίσθηση της «ελευθερίας» και της «προσομοίωσης» της με τον άντρα.
Ρώτησαν την Αγία Ματρώνα, το 1925:- Γιατί επέτρεψε ό Θεός νά κλείσουν καί νά γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες στη Ρωσία; καί απάντησε μέ τά παρακάτω λόγια:
… όσο κι αν τα δίκτυα πληροφόρησης δεν θέλουν να μας δίνουν πλήρη και αντικειμενική εικόνα των τεκταινομένων, όλοι μας, λίγο – πολύ, αντιλαμβανόμαστε
ότι στον πλανήτη μας συντελούνται πλέον κοσμοϊστορικές μεταβολές, στις οποίες -άλλοτε πιο διακριτικά κι άλλοτε «ευθαρσώς» – είναι πρωταγωνίστρια και η «συντεταγμένη» Ευρώπη.
Ὁ μακαριστός γέροντας Νεόφυτος (κατά κόσμον Ναούμ Σκαρκαλᾶς), πού ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τόν Μάιο τοῦ 2005
Θά περάσουμε δύσκολες μέρες, γιατί ὁ κόσμος δέν ἐξομολογεῖται, καί αὐτοί πού ἐξομολογοῦνται δέν κάνουν καθαρά Εξομολόγηση. Θά χαθῇ ἡ πίστις ἀπό τούς ἀνθρώπους.
Αυτές τις μέρες διαβάζω το πολύ καλό «Όχι εγώ: o ναζισμός μέσα από τα μάτια ενός παιδιού» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) του συντηρητικού φιλελεύθερου Γερμανού δημοσιογράφου Joachim Fest.
Στο βιβλίο αυτό ο Fest -ο οποίος μεγάλωσε σε μια καθολική αστική οικογένεια (παρεμπιπτόντως, η Καθολική «Εκκλησία» και οι καθολικοί ήταν από τους λίγους που αντιστάθηκαν στη χιτλερική λαίλαπα)- αφηγείται τις εμπειρίες του ως παιδί και έφηβος στη ναζιστική Γερμανία. Υπάρχει μια σκηνή στο βιβλίο όπου η αδελφή του συγγραφέα έχει χτυπήσει και με ανοιγμένο γόνατο πηγαίνει κλαίγοντας στη μητέρα της. Αυτή την χαϊδεύει για να την καθησυχάσει και της λέει:
Αὐτά τά δύο χρόνια ζήσαµε πολύ ἔντονα τό πόσο εὔκολα ἀλλοιώνονται τά ἤθη καί οἱ ἀξίες τῶν ἀνθρώπων, πῶς καθιερώνονται νέες πρακτικές καί νέες συνήθειες, ἀνάλογες µέ τό ἐπίπεδο τῶν κοινωνιῶν, πῶς χειραγωγεῖται ἡ κοινή γνώµη καί ἀκολουθοῦν ὅλοι «ἐν ἐνί στόµατι καί µιᾷ καρδίᾳ» τίς προσταγές τοῦ Κράτους καί τῶν “εἰδικῶν”, πού πλασάρονται ὡς εἰδικότεροι τῶν ὑπολοίπων εἰδικῶν! Αὐτήν τήν διετία τῆς λεγοµένης «πανδηµίας» πολλά Ἑλληνικά ἔθιµα καί πολλές συνήθειες “µπῆκαν στόν πάγο”, “ἀνέστειλαν τήν λειτουργία τους”, καί ἀναµένουν καρτερικά τήν λήξη τοῦ συναγερµοῦ γιά νά κριθεῖ ποιές τελικά θά µείνουν, ἔστω καί ξεθωριασµένες ἤ µεταλλαγµένες καί ποιές θά ἀποτελέσουν παρελθόν καί θά κλειστοῦν στά βιβλία τῆς Ἱστορίας.
Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν τα μνημόνια
Έβγαινα με τα παιδιά του γυμνασίου στο διάλειμμα και ολόκληρη η αυλή ήταν γεμάτη από πεταμένα κουλούρια και τυρόπιτες.
-Δική μου είναι, ότι θέλω την κάνω.
Μήπως ξεχάσαμε την ύβρη των χωματερών;
Προτιμούσαμε με την μέριμνα του κράτους να θάψουμε τα αγαθά για να κρατήσουμε την τιμή τους σε υψηλά επίπεδα.
Κάποιοι γύρω μας πεινούσαν.
Όλος ὁ κόσμος τή λέγει Μαύρη Θάλασσα, τούρκικα Καρά ντενίζ, ρούσσικα Τσόρνογε μόρε. Ὅσο γιά τούς ἀνέμους πού φυσᾶνε στή Μαύρη Θάλασσα, ἐννιά μῆνες τό χρόνο φυσᾶνε ὄστριες καί γαρμπῆδες, δηλαδή καιροί τῆς νοτιᾶς, καί μονάχα τούς τρεῖς μῆνες τοῦ καλοκαιριοῦ, Ἰούνιο, Ἰούλιο καί Αὔγουστο φυσᾶνε βοριάδες. Τό χειμῶνα τήν πλακώνουνε πούσια δηλ. ἀντάρες, καί πνίγουνται πολλά καράβια. Ἀπό τό μέρος τῆς Εὐρώπης οἱ πειό μεγάλες πολιτεῖες τῆς Ρουσσίας εἶναι ἡ Ὀντέσσα, ἡ Χερσῶνα, τό Νοβοροσίσκι, τʹ Ὀτσακώφ, ἡ Σεβαστούπουλη, ὁ Μπαλουκλάβας, ἡ Θεοδοσία. Ἀπάνου στήν Ἀσία εἶναι τό Σουχούμ Κολέ, τό Μαμάϊ, τό Πότι κι ἄλλα.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (5 Μαρτίου 1956)
Η Δύση σταμάτησε να παράγει Αγίους και σοφούς. Αυτό χρονολογείται από τότε που οι Πάπες σταμάτησαν να είναι Άγιοι και σοφοί, και έγιναν ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ και ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ.
Ο Δυτικός άνθρωπος δεν σκέφτεται ποτέ τον θάνατο, δεν έχει χρόνο να σκεφτεί τον θάνατο. Σκέφτεται μονάχα την υποταγή και την ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ. Την εκμετάλλευση γης και αέρα, πυρός και ύδατος, φυτών και ζώων, γειτονικών λαών και κρατών.
Κατά τη διάρκεια των 78 ημερών (24.3.1999 – 9.6.1999) των Νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας (Σερβία & Μαυροβούνιο) ο θλιβερός απολογισμός σε ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές ήταν περίπου ο εξής:
Ο Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν είχε προβλέψει ότι «οι εξελίξεις με την Ουκρανία θα είναι επώδυνες», αλλά ήταν ριζικά αντίθετος σε έναν εμφύλιο πόλεμο για τη ρύθμιση των συνόρων.
Οσο περισσότερο διαβάζω για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία αυτές τις μέρες, τόσο περισσότερο έρχονται στο μυαλό μου ορισμένες εκτιμήσεις του Alexander Solzhenitsyn που δικαίως μπορούμε να ονομάσουμε προφητικές. Ο συγγραφέας του Αρχιπελάγους Γκουλάγκ, τη δεκαετία του 1960, όταν η ΕΣΣΔ βρισκόταν στο απόγειο της ισχύος της και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την κατάρρευσή της, επεσήμανε πόσο εκρηκτικό ήταν το ουκρανικό ζήτημα. Και κυρίως λόγω των ουκρανικών συνόρων που αποφασίστηκαν στη σοβιετική εποχή.
«Σας το λέω με πίστη• δεν θα μας σώσει ούτε ο Μάρξ ούτε ο Λένιν ούτε η Αγγλία ούτε η Ρωσία ούτε η Αμερική. Ένα φάρμακο υπάρχει, το τέλειο φάρμακο: το Άγιο Ευαγγέλιο»
(† Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης)
πηγή – Το είδα Προσκυνητής
Πριν δυο μέρες είδα στο ιατρείο μου ένα μικρό αγοράκι 7 χρόνων. Έφερε τον μικρό ο μπαμπάς του συνοδευόμενοι από την μαμά και τον πιο μικρό αδελφό 5 χρόνων. Ο μικρός παρουσίαζε πονοκεφάλους. Παράξενο για ένα μικρό 7 χρόνων να έχει πονοκεφάλους. Παρουσίαζε πρόβλημα όρασης και είχε γυαλιά μυωπίας, έκανε εγχείρηση κρεατάκια στη μύτη (πολύποδες) και εγχείρηση αμυγδαλές. Είχε στοματική αναπνοή. Δηλαδή αναπνέει με το στόμα.
Γνωρίζει ο Θεός αυτά τα οποία έχεις ανάγκη και φροντίζει για σένα. Ο Θεός σε έφερε εκεί που σε έφερε, ο Θεός σε φωτίζει, σε καθοδηγεί. Γιατί λοιπόν πέφτεις σε μέριμνα ακόμα και στα πνευματικά ζητήματα;
σ.σ. ΠΑΣΟΚ (ΠΑνελλήνιο ΣΟΚ ή ΠΑΣΤΟΚ). Το κώμα που πήρε ανθρώπους και τους έκανε ΣΤΟΚΟΥΣ)
Ἐχθὲς καὶ σήμερα ἡ Δημοκρατία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη δύο σημαντικῶν ἐκπαιδευτικῶν μεταρρυθμίσεων, οἱ ὁποῖες, ὁμολογουμένως, ἀνύψωσαν τὸ ἐπίπεδο τῆς παιδείας τοῦ λαοῦ καὶ προήγαγαν τὴν ἀγωγὴ τῆς μαθητιώσας νεολαίας.
Στὶς 5 Φεβρουαρίου τοῦ 1982 καθιερώνεται ἐπισήμως τὸ μονοτονικὸ σύστημα γραφῆς ἀπὸ τὴν νεοεκλεγείσα κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ. Τὴν ἑπομένη ὁ ὑπουργὸς παιδείας ἀνακοινώνει τὴν κατάργηση τῆς σχολικῆς ποδιᾶς ὡς ὑποχρεωτικῆς σχολικῆς ἐνδυμασίας.
Στην αρχή μας είπανε πως ήταν μια μόλυνση, ένας ιός. Τώρα όμως ξέρουμε πως είναι δηλητηρίαση. Πως επρόκειτο για δηλητήριο που σιγοπίνουμε εν αγνοία μας και με πρόσχημα την υγεία μας.
Παλιά τακτική.
Μια τακτική πολλών δολοφόνων που δίνουν και έδωσαν διαχρονικά σε «αρρώστους» κάποιο «θαυματουργό φάρμακο» με το άλλοθι της γιατρειάς.
Και πάντα σε μικρές δόσεις.
Για έναν θάνατο αργό και μη ανιχνεύσιμο.
H Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων «τιμάει» την μνήμη των τριών ηρώων των Ιμίων, Χριστόδουλου Καραθανάση, Παναγιώτη Βλαχάκου, Έκτορα Γιαλοψού! Και αναρωτιέσαι, αυτή η εικόνα έχει καμία διαφορά με εκείνο το βράδυ που ο αέρας της προδοσίας πήρε τη σημαία μας;
Αυτός είναι ο σεβασμός απέναντι στην Ελλάδα, στους φύλακες μαχητές, στους φύλακες Αγγέλους μας…στους ΗΡΩΕΣ μας!
Και δε μας λέτε βρε εκπρόσωποι της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας…είχατε πολλές δουλειές να κάνετε;
Η απόλυτη θλίψη σε μια εικόνα!
Χαράλαμπος Αλατζιάς Το είδα Προσκυνητής
Ζούμε σε μία χώρα που κατά τ’ άλλα, οι ρίζες της είναι βαθιά ριζωμένες στο χώμα. Θρησκεία, αξίες, ιδανικά, παράδοση και πολιτισμός που όμως, καταπατήσαμε (σιγά – σιγά και σταθερά) και κάποιοι εναπομείναντες, παλεύουμε, να κρατήσουμε ακόμα ζωντανά.
Φτάσαμε στην παρακμή γιατί το «δεν πειράζει» έγινε σημαία μας. Χρόνια τώρα, «έλα μωρέ, τι έγινε… δεν πειράζει» για το ένα, για το άλλο και για τα χίλια μύρια. Δεν πειράζει, κάν’ το, το κάνουν όλοι. Δεν πειράζει η γύμνια, δεν πειράζει η αμαρτία, εν τέλει, δεν πειράζει ο σοδομισμός..
Βοηθοῦσε πολύ. Ἡ μάνα μου πήγαιναν στά χωράφια καί μᾶς ἄφηναν ἐδῶ κοντά στόν Γέροντα. Δέν μᾶς ἄφηνε να μείνουμε μόνοι μας, μᾶς ἔδινε καί νά φάμε, γιατί ἐκεῖνοι ἔλειπαν ὅλη μέρα.
Μιά φορά ἦταν καλοκαίρι καί οἱ γονεῖς μας θέριζαν στά χωράφια. Καί ἐνῶ ἔλαμπε ὁ ἥλιος ξαφνικά σκοτείνιασαν ὅλα, ἔγινε νύχτα. Ἐκεῖνος τότε βγῆκε στο καμπαναριό καί μᾶς φώναξε μέ τήν ἀδελφούλα μου νά πᾶμε κοντά του. Ἔκλεισε καί τά παραθυρόφυλλα ἀπό τό κελλάκι του. Ἔξω βροντές, ἀστραπές, μεγάλο κακό γινόταν. Κι ἐγώ καθόμουν ὅλο ἐκεῖ στά πόδια του, κοντά στή σόμπα καί περιμέναμε. Εἶχε ἀναμμένο καντήλι, ἔκανε προσευχή ἐκεῖ στό κελλάκι του κι ἔξω γινόταν χαλασμός. Κάπου-κάπου ἔλεγε:
Εάν μετρήσουμε μέσα στην Αγία Γραφή ποια εντολή συναντάμε γραμμένη πιο πολλές φορές από τις άλλες θα μας αλλάξει τον τρόπο ζωής και σκέψη. Δεν είναι ούτε το »μη κλέψεις» ούτε το »μη σκοτώσεις», είναι το ΜΗ ΦΌΒΟΥ- ΜΗ ΦΟΒΆΣΑΙ και ξέρετε πόσες δεις είναι γραμμένη; 365 φορές…Μια για κάθε μέρα
Εκείνος μας λέει συνεχώς: Αφού παιδί μου με θεωρείς Πατέρα και Δημιουργό θέλω να επενδύεις μόνο στη δίκη μου παρουσία στη ζωή σου, στην παντοδύναμη μου ασφάλεια και σιγουριά. Εσύ μόνο τις εντολές μου θα ακολουθείς και θα πράττεις το ανθρωπίνως δυνατό κάθε μέρα χωρίς ανασφάλεια και άγχος, το αύριο άστο σε μένα
πηγή
Το είδα Προσκυνητής
Τα χρόνια που ζούμε μπορεί να λέγονται «έσχατα» και δεν είναι καθόλου «άσχετα» όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, αλλά θα πρέπει να τα διανύουμε με χαρά.
Μπορεί να είναι δύσκολα αλλά θα πρέπει να χαιρόμαστε που μπορούμε να «κατέχουμε» την ψυχή μας, το πιο σημαντικό μας συστατικό. Που δεν αποδεχόμαστε να την παραδώσουμε και να γίνουμε Μετάνθρωποι.
π. Ιουστίνος Πίρβου
Πρέπει να επιμένουμε στην εσωτερική εργασία. Όταν δεν ζούμε αυτά πού λέμε στην προσευχή, αυτές οι προσευχές είναι μάταιες. Μέχρι τώρα μπορούσαμε να ξεπερνάμε τις καθημερινές μας δυσκολίες κάνοντας κάποια επιφανειακά θρησκευτικά καθήκοντα, αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό για τούς καιρούς πού έρχονται. Αν δεν έχουμε συντετριμμένη καρδιά, δεν θα μπορούμε να αντέξουμε στα ψυχολογικά βασανιστήρια. Θα έρθει εποχή πού μόνο αυτοί πού έχουν πείρα της χάριτος τού Θεού θα μπορέσουν να διακρίνουν το καλό από το κακό. Θα γίνουν φοβερές προδοσίες, γι’ αυτό προσευχηθείτε, προσευχηθείτε, για να μην πέσετε στην παγίδα της προδοσίας.
Προσκυνητής
«Εμείς σαν ατελείς, εκτός από την ποιότητα, έχουμε ανάγκη και από την ποσότητα της προσευχής. Το δεύτερο άλλωστε είναι πρόξενο του πρώτου. «Ο Θεός – λέγει η Γραφή – δίνει προσευχή καθαρή σ’ εκείνον που προσεύχεται, έστω και ρυπαρά, αλλά χωρίς να υπολογίζει κόπο και πόνο (πρβλ. Α΄ Βασ. β΄9)» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. κη΄ 23).
Δεν αναιρεί τον εαυτό του ο όσιος. Γιατί ο ίδιος λέει κάπου αλλού «μη ζητάς να λες πολλά στην προσευχή σου, για να μη διασκορπισθεί ο νους σου, αναζητώντας λόγια…. Η πολυλογία στην προσευχή πολλές φορές δημιούργησε στον νου φαντασίες και διάχυση, ενώ αντιθέτως η μονολογία συγκεντρώνει τον νου».
Οι βιβλικοί αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει τα αρχικά σκαλοπάτια όπως βλέπετε στην φώτο με τις δύο κλειστές θύρες , που ως παιδούλα η Υπεραγία Θεοτόκος , ως κινούμενη κιβωτός του Θεού εισήχθη στα Άγια των Αγίων,
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 