Ὁμιλία εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκ.10,25-37]
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ακούσαμε, αδελφοί μου, στο Ευαγγέλιο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό να λέει: «Κατέβαινε κάποιος άνθρωπος από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ κι έπεσε στα χέρια ληστών· αυτοί αφού τον έγδυσαν από τα ρούχα του, τον χτύπησαν γεμίζοντάς τον με πληγές και τον παράτησαν μισοπεθαμένο. Ένας ιερέας κι ένας Λευίτης, περνώντας από εκείνο τον δρόμο, αν και τον είδαν, τον προσπέρασαν και συνέχισαν τον δρόμο τους. Ένας Σαμαρείτης όμως που ήρθε στον τόπο αυτό, όταν τον είδε τον σπλαχνίστηκε, και αφού έβαλε λάδι και κρασί και τα ανακάτεψε, τα έβαλε στις πληγές του, έδεσε προσεκτικά τα τραύματά του, κι αφού τον έβαλε πάνω στο δικό του ζώο, τον οδήγησε σε ένα πανδοχείο και έδωσε στον πανδοχέα δύο δηνάρια και του είπε: ‘’Φρόντισε τον άνθρωπο αυτόν και αν ξοδέψεις περισσότερα, εγώ όταν θα επανέλθω, θα σου τα αποδώσω’’». Ας δούμε λοιπόν το νόημα της παραβολής και με συνετή καρδιά κατανοώντας το σε βάθος, ας γνωρίσουμε τα μυστήρια του Θεού.       

Η Παραβολή του Καλού Σαμαρείτου: Η Εκκλησία ως Πανδοχείον, Ιατρείον, Κιβωτός Σωτηρίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 10, 25-37]
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 15-11-1981]

Και μόνη, αγαπητοί μου, η παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που ηκούσαμε σήμερα στην ευαγγελικήν περικοπήν, αν εγράφετο, μαζί με την άλλη παραβολή του ασώτου υιού, θα ήτο αρκετό να μας δώσει ένα θαυμάσιο διάγραμμα της πτώσεως του ανθρώπου, της αγάπης του Θεού και της σωτηρίας του ανθρώπου.

«Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπό Ἰερουσαλήμ…καί λησταῖς περιέπεσεν»

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὁ Κύριος δέν ἀποβλέπει μόνον στήν ἀσθένεια, στό μέγα τραῦμα, τόν ἄνθρωπον, τόν πληγωμένο καί ἡμιθανή, ἀλλά στήν ἀπαιτούμενη δύναμη καί ὑπόθεση καί αἰτία, ὥστε ἡ βοήθεια καί ἡ πρόσληψις νά γίνεται ἴαση, θεραπεία καί ζωή αἰώνιος. Μολονότι λοιπόν ὁ Ἰησοῦς διέγνωσε τίς σκέψεις καί τίς προθέσεις τοῦ νομικοῦ, δηλαδή νά τόν φέρει σέ δύσκολη θέση, ἀπαντᾶ μέ εὐγένεια, θεϊκή ἀθωότητα καί σοφία. Τόν παραπέμπει εἰς τόν νόμον πού ὡς νομικός, ὤφειλε νά γνωρίζει, παραβλέποντας τήν πανουργία, προσβλέποντας δέ στήν σπουδαιότητα τοῦ ἐρωτήματος γιά τήν σωτηρίαν ὅλων.