
Γεώργιος Κ. Τζανάκης
Οἱ πολλοὶ ἐντυπωσιάζονται ἐπειδὴ ὅλη ἡ Ἑλλάδα βάφτηκε μπλὲ στὶς ἐκλογές. Ἄν ἦταν μπλέ καὶ ρόζ καὶ πράσσινο θὰ ἦταν πιὸ ἀνεκτὸ, γι᾿ αὐτοὺς. Δὲν ἔχουν καὶ ἄδικο. Ἔτσι ἔχουμε μάθει. Ἡ πολυχρωμία θεωρεῖται σπουδαῖο πράγμα, ἀκόμη καὶ ἄν πίσω ἀπὸ τὰ διαφορετικὰ χρώματα ὑπάρχει ἡ ἴδια -ἐπὶ τῆς οὐσίας- πραγματικότης. Ἡ ἴδια πραγματικότης, ἀλλὰ λόγῳ τῶν διαφορετικῶν προσώπων (μὲ τοὺς διαφορετικοὺς ἐγωϊσμοὺς καὶ τὰ διαφορετικὰ προσωπικὰ συμφέροντα) ἡ πορεῖα γίνεται πιὸ δύσκολη. Μὲ ἕναν ἀρχηγό εἶναι εὐκολώτερα τὰ πράγματα. Ἀπόλυτος μονοκράτωρ. Γι᾿ αὐτὸ δὲν σκέφτηκε οὔτε δευτερόλεπτο γιὰ συνεργασία, μόλις φάνηκαν τὰ πρώτα ἀποτελέσματα. Νέες ἐκλογὲς γιὰ ἀπόλυτη κυριαρχία, καὶ στυγνό αὐταρχισμό. Ὅταν τὸν τελευταῖο καιρὸ φέρθηκε μὲ τέτοιο ἀπολυταρχικὸ τρόπο, καὶ κατεξευτέλισε καὶ τὸν λαὸ καὶ τὴν χώρα, μὲ ὁριακὴ πλειοψηφία, ἔχοντας «ἰσχυρὴ» ἀντιπολίτευσι, ἔστω καὶ εἰκονικὴ, τί θὰ κάνει τώρα ποὺ θὰ εἶναι ἀπόλυτος κυρίαρχος μέσα στὴ Βουλή; Χρειάζεται ἐρώτημα; Θὰ διαλύσῃ τὰ πάντα, προσαρμόζοντας κατάληλα ὄχι μόνο τὴν Νομοθεσία, ἀλλὰ καὶ τὸ ἤδη κουρελιασμένο -καὶ βολικὸ σὲ πολλὰ , ἀλλὰ ὄχι σὲ ὅλα- Σύνταγμα.