Ἐπικείμενες ἐκκλησιαστικές καινοτομίες;

Εστάλη από φίλο αναγνώστη.

Πράγματι, εἶναι λυπηρή ἡ διαπίστωση ὅτι τό πνεῦμα τοῦ παπισμοῦ ἔχει εἰσβάλλει στήν ἱεραρχία καί τό πνεῦμα τοῦ προτεσταντισμοῦ στό λαϊκό στοιχεῖο τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτό τό γράφω, διότι ἀπό τή μιά πολλοί ἐπίσκοποι ἀποφαίνονται ὡς ἀλάθητοι, εἴτε μεμονωμένα εἴτε ἀκόμα καί συνοδικά, ἀπεμπολώντας τήν χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος στήν λήψη τῶν ἀποφάσεων, καί ἀπό τήν ἄλλη πολλοί λαϊκοί λειτουργοῦν καί πιστεύουν κατά τήν δική τούς ἀντίληψη. Ἔτσι, προσφάτως ἀκούσαμε ἀπό πολιτικά χείλη νά γίνεται λόγος γιά χειροτονία γυναικῶν καί ἀπό ἐκκλησιαστικά χείλη νά ἀφήνεται ἀνοικτό τό θέμα τῶν ἀμβλώσεων καί τῆς ἀποτέφρωσης.

Ἀναρωτιόμαστε ὅμως γιατί αὐτά τά θέματα ἦλθαν στήν ἐπικαιρότητα καί ἀφέθηκαν ἀνοικτά πρός συζήτηση; Μήπως δέν εἶναι ξεκάθαρες οἱ θέσεις τῆς ἁγίας Γραφῆς, τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῶν ἁγίων πατέρων; Ἐπειδή, λοιπόν, τά ἐκκλησιαστικά δρώμενα τῶν τελευταίων ἐτῶν δέν μᾶς πείθουν ὅτι ἀναφέρθηκαν γιά καλό σκοπό, φοβούμεθα, μήπως οἱ δηλώσεις γιά μιά πιθανή ἐπανεξέταση τῶν ἐν λόγῳ θεμάτων, ἀποτελοῦν προλείανση τοῦ ἐδάφους γιά ἀνατροπή τῶν παραδεδομένων. Ἄλλωστε, ποιός λόγος ὑπάρχει νά ἀφήνονται ἀνοικτά πρός ἐπίλυση ἤδη λελυμένα θέματα; Μήπως ἄλλαξε ὁ τρόπος σωτηρίας;

Ὅπως καί νά ἔχουν, ὡστόσο, τά πράγματα, ὅποιες καί ἄν εἶναι οἱ προθέσεις αὐτῶν πού μίλησαν γιά τά ἐν λόγῳ θέματα, ὀφείλουμε νά ἐπιστήσουμε τήν προσοχή μας σ’ ἕνα πρᾶγμα· στήν ἐκκλησιαστική παράδοση. Ἡ καλύτερη ἀπάντηση σέ οἱαδήποτε καινοτομία εἶναι ἡ ἱερά παράδοση, δηλαδή ὅ,τι παρέλαβε ἐγγράφως ἤ ἀγράφως, διαφυλάττει, τηρεῖ καί διδάσκει ἡ Καθολική Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ παράδοση ἀνάγεται στό ἅγιο Πνεῦμα καί αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο οἱ οἰκουμενικές σύνοδοι καί οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐμμένουν σέ αὐτή. Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπινο, γιά νά γηράσκει, νά παλιώνει, καί νά τήν ἀνανεώνουμε ἤ νά τήν ἀπορρίπτουμε ὅποτε θέλουμε. Ὡς ἔργο τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι πάντοτε καινή, ἔχουσα δυναμικό, ἀμετάβλητο καί ἀναλλοίωτο χαρακτῆρα.

Ἡ ζ΄ οἰκουμενική σύνοδος σημειώνει στόν Ὅρο της: «Οὐδέν ἀφαιροῦμεν, οὐδέν προστίθεμεν, ἀλλά πάντα τά τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀμείωτα διαφυλάττομεν» (MANSI 13, 376C) καί πάλι «ἁπάσας τάς ἐκκλησιαστικάς ἐγγράφως ἤ ἀγράφως τεθεσπισμένας ἡμῖν παραδόσεις ἀκαινοτομήτως φυλάττομεν» (MANSI 13, 377B).

Ὅταν, λοιπόν, οἱ πατέρες τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων ἐσέβοντο καί ἀπεδέχοντο ἀναλλοιώτως ὅ,τι ἐθέσπισαν οἱ προηγούμενοι ἀπό αὐτούς, πῶς ἐμεῖς σήμερα θά καταπατήσουμε τά παραδεδομένα; Μήπως ξεπεράσαμε σέ σοφία καί χάρη τούς θείους πατέρες; Ἄλλωστε δέν θά πρέπει ἀκόμα νά παραβλέψουμε τό γεγονός ὅτι ἡ ἀθέτηση τῆς παραμικρῆς παραδόσεως, εἴτε ἔγγραφης εἴτε ἄγραφης, σκανδαλίζει πάντοτε τούς πιστούς καί βοηθάει τούς ἀπίστους νά ἀμφισβητήσουν τήν ἀξιοπιστία καί τό κῦρος τῆς Ἐκκλησίας.

---