Γράφει ο Ιωάννης Λίτινας
Από τον οικουμενιστικό εκδοτικό οίκο «Regnum Books», [ο οποίος είναι μέρος του διαχριστιανικού Κέντρου Μελετών Αποστολής της Οξφόρδης (OCMS)], με την συνεργασία του Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών» (ΠΣΕ), του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου «Εκκλησιών» και της μεταπατερικής Ακαδημίας του Βόλου, «λαθόν ἐτέχθη» το 2014 ένα εγχειρίδιο στην Αγγλική – ύμνος στην παναίρεση του Οικουμενισμού υπό τον τίτλο «Orthodox Handbook on Ecumenism – Resources for Theological Education» (Ορθόδοξο Εγχειρίδιο στον Οικουμενισμό – Πόροι για Θεολογική Εκπαίδευση).
Το εγχειρίδιο αυτό, περίπου 1000 (!) σελίδων, προλογίζεται ανερυθρίαστα από τον πατριάρχη Βαρθολομαίο και περιέχει χαιρετισμούς, άρθρα και μελέτες -όλα υποστηρικτικά και ευλογούντα την κατεγνωσμένη υπό των Αγίων Πατέρων παναίρεση του Οικουμενισμού- από τους: Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο, π. Αλκιβιάδη Καλύβα, π. Αυγουστίνο Μπαϊρακτάρη, π. Ιουστίνο-Ιωάννη Κεφαλούρο, Παντελή Καλαϊτζίδη, Αθανάσιο Μπασδέκη, Μιλτιάδη Κωνσταντίνου, Αθανάσιο Παπαθανασίου, Γεώργιο Λεμόπουλο, Στυλιανό Τσομπανίδη, Αικατερίνη Πεκρίδου, Νικόλαο Ασπρούλη, Βασιλική Σταθοκώστα, Γρηγόριο Λιάντα, κ.α.
Στον πρόλογο του πατριάρχη που παραθέτουμε κατωτέρω σε μετάφραση, διακρίνεται το πνεύμα με το οποίο βλασφημείται αυτό το Πανάγιον και Πανακήρατον Σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήτοι η Μόνη, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία ως δήθεν να αναζητά απεγνωσμένα και να απαιτεί την ένωση και κοινωνία με την πανσπερμία των αιρετικών δοξασιών ανά τον κόσμο, όπως αυτές είναι, χωρίς την αποκήρυξη των κακοδοξιών τους, «ανεξάρτητα από τις δογματικές διαφορές», μέσα από ατέρμονους (προδοτικούς ενίοτε) διαλόγους.
Για τον Βαρθολομαίο και κάθε αιρετικό οικουμενιστή το παράδειγμα και η διδασκαλία των θεοφόρων Πατέρων στην αντιμετώπιση των αιρέσεων είναι «πρακτικές του παρελθόντος» που πρέπει «να εγκαταλειφθούν» και οι αγώνες τους εναντίον των αιρέσεων, είναι κακές «διαμάχες του παρελθόντος» που πρέπει «να ξεπεραστούν». Η μαρτυρία δε, του ευαγγελικού μηνύματος πρέπει να είναι από κοινού με τους αιρετικούς, με στόχο πάντοτε την τελική ένωση μαζί τους, η οποία παραπλανητικώς αποκαλείται «αποκατάσταση της ενότητάς τους».
Προσπαθώντας να απενοχοποιήσει την παναίρεση ο πατριάρχης και να της προσδώσει ορθόδοξη χροιά, αποτολμά να διδάξει ότι «ο οικουμενισμός ήταν στο επίκεντρο της ποιμαντικής διακονίας της Εκκλησίας από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους», και ούτως δεν θεωρεί την Ορθοδοξία ως τη Μία Εκκλησία, αλλά μέλος της «Εκκλησίας» στην οποία συμμετέχει μέσω του «οικουμενικού κινήματος».
Κατά την πλανεμένη πίστη που κληρονόμησε από τους προκατόχους του, οι αιρέσεις είναι εξίσου Εκκλησίες, συγγενείς και μέλη της οικογένειας του Χριστού, και θεωρούνται «συγκληρονόμοι, μέλη του ίδιου σώματος και κοινωνούς της υπόσχεσης του Θεού εν Χριστώ». Αυτό άλλωστε εσφράγισε και στη ψευδοσύνοδο της Κρήτης, 3 χρόνια μετά.
Αχόρταγος εραστής των διαλόγων, οι οποίοι μόνο προδοτικές υπογραφές ορθοδόξων έχουν να επιδείξουν ως καρπούς, παρουσιάζει αυτούς ως μια ευαγγελική υποχρέωση, απαίτηση και όραμα που αν δεν ενεργούνται τότε «αγνοούμε» ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί «τους γύρω μας» και περιορίζουμε έτσι την αόριστη «παγκόσμια αλήθεια». Αν η Ορθοδοξία δεν πραγματοποιεί συνεχώς διαλόγους είναι δείγμα ανεπίτρεπτου φόβου, «θα αποτύχει στην αποστολή της και θα πάψει να είναι η «καθολική» και «οικουμενική» Εκκλησία. Αντίθετα, θα γίνει εσωστρεφής και κλειστή στον εαυτό της, ένα «γκέτο» στο περιθώριο της ιστορίας».
Κατά τα ανωτέρω η Ορθοδοξία πάλι, χρειάζεται την εκκοσμίκευση ώστε «να ερμηνεύεται υπό το φως των υπαρξιακών αναζητήσεων και των αναγκών της ανθρωπότητας σε κάθε δεδομένη ιστορική περίοδο και πολιτισμική περίσταση»…
Και αυτά μόνο στον πρόλογο. Πόσα περισσότερα πλανεμένα υπάρχουν μέσα στις 1000 σελίδες αυτού του εγχειριδίου; Γιατί ενώ βλασφημείται η πίστη μας περί την Εκκλησία, οι ορθόδοξοι σιωπούμε;
Τι έχουμε εδώ; Μία δημοσία, διαρκή, «γυμνή τη κεφαλή» κήρυξη της παναίρεσης του Οικουμενισμού η οποία δεν μπορεί να αγνοηθεί πλέον από κανένα ορθόδοξο πιστό και μάλιστα από όσους εν Βορείω Ελλάδι μνημονεύουν ακόμα τον πατριάρχη αλλά και τον οικουμενιστή μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο. Ας αναλογιστούμε τι δέον γενέσθαι.
Ο πρόλογος σε μετάφραση (επισημάνσεις με έντονα δικές μας):
«Στην πρόσφατη ιστορία της Εκκλησίας, οι δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα θεωρούνται σίγουρα ως η αυγή της μιας νέας και ελπιδοφόρας περιόδου στις σχέσεις της Εκκλησίας. Οι πρωτοποριακές πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για συμφιλίωση και συνεργασία – με κρίσιμες εγκυκλίους που δημοσιεύθηκαν το 1902, το 1904 και το 1920 – μαζί με την έκκληση της Παγκόσμιας Ιεραποστολικής Διάσκεψης του Εδιμβούργου για μια κοινή χριστιανική μαρτυρία στον κόσμο (1910), το σχηματισμό της Παγκόσμιας Συμμαχίας για την προώθηση της διεθνούς φιλίας μέσω των Εκκλησιών (1914), καθώς και οι προπαρασκευαστικές διασκέψεις των κινημάτων «Πίστη και Τάξη» και «Ζωή και Εργασία» (1920) σηματοδότησαν αξιέπαινες προσπάθειες να εγκαταλειφθούν πρακτικές του παρελθόντος και να τεθούν τα θεμέλια του οικουμενικού κινήματος. Αυτό το κίνημα έγινε αντιληπτό ως μια προσπάθεια των χριστιανικών Εκκλησιών και πολλών αφοσιωμένων χριστιανών να ξεπεράσουν τις διαμάχες του παρελθόντος και να διακρίνουν σημαντικούς παρονομαστές για την κοινή μαρτυρία των Εκκλησιών και την υπηρεσία προς τον κόσμο, προετοιμάζοντας έτσι τις συνθήκες που θα διευκόλυναν την αποκατάσταση της ενότητάς τους.
Θα πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί ότι παρόλο που ο όρος «Οικουμενική Κίνηση» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1920, προκειμένου να προσδιοριστεί αυτή η θετική εξέλιξη στις διεκκλησιαστικές σχέσεις, η ιδέα του Οικουμενισμού δεν αποτελεί πρόσφατη εξέλιξη στη ζωή της Εκκλησίας. Αντίθετα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο οικουμενισμός ήταν στο επίκεντρο της ποιμαντικής διακονίας της Εκκλησίας από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους. Η Εκκλησία δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό της ως αίρεση ή ομολογία. Πάντα θεωρούσε τον εαυτό της ως την αληθινή Εκκλησία του Θεού, το Σώμα του Χριστού, τη θεία παρουσία και μαρτυρία στον κόσμο. Είναι αυτή η πραγματικότητα που ορίζει τόσο την αναγκαιότητα όσο και τα όρια της δικής μας συμμετοχής στο οικουμενικό κίνημα.
Από τη μία πλευρά, βέβαια, είναι αλήθεια ότι ο σύγχρονος οικουμενισμός προέκυψε μέσα από τον προτεσταντικό κόσμο, ως το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του να παρουσιάσει μια πιο συνεκτική εικόνα του Προτεσταντισμού, επιχειρώντας να επανενώσει το πλήθος των προτεσταντικών ομολογιών στη βάση μιας κοινής εκκλησιολογικής αντίληψης. Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, θα ήταν εσφαλμένο να αποδώσουμε την πατρότητα του οικουμενισμού μόνο στον προτεσταντικό και αγγλικανικό κόσμο. Είναι γεγονός ότι η ιστορία του οικουμενικού κινήματος, και ειδικότερα του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία γενικά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο ειδικότερα.
Εξάλλου, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η πρώτη συγκεκριμένη πρόταση για τη δημιουργία μιας «ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» προήλθε από την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, η οποία, με τη γνωστή εγκύκλιό της του 1920, υποστήριξε ότι η κοινωνία και η συνεργασία των χριστιανικών Εκκλησιών δεν αποκλείεται από τις δογματικές διαφορές που κατά τα άλλα τις χώριζαν. Όπως τόνισε κάποτε ο W.A. Visser’t Hooft: «Η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης χτύπησε το καμπανάκι της δικής μας συνάθροισης, διότι ήταν από τις πρώτες στη σύγχρονη ιστορία που μας υπενθύμισε με την εγκύκλιό της του 1920 ότι ο κόσμος της Χριστιανοσύνης θα ήταν ανυπάκουος στο θέλημα του Κυρίου και Σωτήρα της αν δεν προσπαθούσε να εκδηλώσει στον κόσμο την ενότητα του λαού του Θεού και του Σώματος του Χριστού». Όπως σημειώθηκε στην εγκύκλιο εκείνη που απευθυνόταν «Προς τις απανταχού Εκκλησίες του Χριστού «: Η αγάπη πρέπει να αναζωπυρωθεί και να ενισχυθεί μεταξύ των Εκκλησιών, ώστε να μη θεωρούν πλέον ο ένας τον άλλον ως άγνωστο ή ξένο, αλλά ως συγγενή και μέλος της οικογένειας του Χριστού, και ως «συγκληρονόμους, μέλη του ίδιου σώματος και κοινωνούς της υπόσχεσης του Θεού εν Χριστώ».
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν πάντοτε πεπεισμένο για την ευρύτερη οικουμενική του ευθύνη στον κόσμο. Αυτή η έντονη αίσθηση της υποχρέωσης και της ηγεσίας ενώπιον των άλλων ανθρώπων και ενώπιον του Θεού έχει εμπνεύσει πολλαπλές πρωτοβουλίες, όπως οι άοκνες προσπάθειες του Πατριαρχείου για την εδραίωση της ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας παγκοσμίως, μια προσπάθεια που συχνά ήταν γεμάτη με εθνικές εντάσεις και πολιτικές διαιρέσεις. Πράγματι, η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις οικουμενικές συναντήσεις και ανταλλαγές χρονολογείται τουλάχιστον από τον 16ο αιώνα με την αλληλογραφία «Άουσγκμπουργκ-Κωνσταντινούπολης», η οποία αποτελείτο από μια σειρά επικοινωνιών μεταξύ λουθηρανών θεολόγων από το Tübingen και του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιερεμία Β’ από το 1572 έως το 1595. Αν και δεν ήταν διάλογοι με την τυπική έννοια, οι ανταλλαγές αυτές ήταν ωστόσο ενδεικτικές της γενικής φιλοσοφίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε σχέση με άλλες εκκλησίες και άλλες θρησκείες.
Η ίδια φιλοσοφία ενέπνευσε επίσης την κατ’ αρχήν ενθάρρυνσή μας για οικουμενικές συζητήσεις από αρχές του 20ου αιώνα, ενώ παράλληλα έδωσε το έναυσμα και τη βάση για πολλές διμερείς συζητήσεις με άλλες Χριστιανικές Εκκλησίες. Πέρα από τις ποικίλες συζητήσεις και τις συμφωνημένες δηλώσεις μεταξύ της Ανατολικών Εκκλησιών, οι πιο αποτελεσματικοί και μέχρι σήμερα γόνιμοι από αυτούς τους θεολογικούς διαλόγους έχουν διεξαχθεί με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, την Αγγλικανική Κοινότητα και τη Λουθηρανική Παγκόσμια Ομοσπονδία. Πράγματι, ακόμη και με το κόστος πολλών δυσφημίσεων για «προδοσία» της ευαγγελικής αλήθειας, ποτέ δεν περιορίσαμε αυτές τις δεσμεύσεις μόνο στις διάφορες χριστιανικές ομολογίες. Άλλωστε, στέκοντας, όπως συμβαίνει, στο σταυροδρόμι ηπείρων, πολιτισμών και θρησκευτικών κοινοτήτων, το όραμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου αγκάλιαζε πάντοτε την ιδέα και την ευθύνη να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Εβραίων.
Γιατί συμμετέχουμε στην οικουμενική κίνηση; Η απάντηση είναι απλή: επειδή η αποστολή και το όραμα της Εκκλησίας το απαιτούν. Η Εκκλησία δεν μπορεί να ξεφύγει από την ευθύνη και την ευκαιρία της να «δώσει απάντηση σε όλους, που μας ζητούν να δώσουμε τον λόγο για την ελπίδα που έχουμε – και να το κάνουμε αυτό με ευγένεια και σεβασμό». (Α Πέτρου 3:15) Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοούμε τον κόσμο γύρω μας- αυτός ο κόσμος απαιτεί την παρουσία και τη φωνή μας όπου μπορεί να ακουστεί, ακριβώς επειδή η Εκκλησία είναι ο θεματοφύλακας μιας παγκόσμιας αλήθειας, την οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να περιορίσουμε ή να εγκλείσουμε μέσα στις ζώνες της άνεσής μας. Στην πραγματικότητα, καλούμαστε να διακηρύξουμε την πληρότητα αυτής της αλήθειας ακριβώς εκεί που αισθανόμαστε άβολα.
Για το σκοπό αυτό, λοιπόν, η Ορθοδοξία πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τον κόσμο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν φοβάται τον διάλογο, διότι η αλήθεια δεν φοβάται τον διάλογο. Αντίθετα, αν η Ορθοδοξία είναι κλεισμένη στον εαυτό της…και δεν βρίσκεται σε διάλογο με τους έξω, θα αποτύχει στην αποστολή της και θα πάψει να είναι η «καθολική» και «οικουμενική» Εκκλησία. Αντίθετα, θα γίνει εσωστρεφής και κλειστή στον εαυτό της, ένα «γκέτο» στο περιθώριο της ιστορίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν φοβήθηκαν ποτέ τον διάλογο με τον πνευματικό πολιτισμό της εποχής τους, αντίθετα καλωσόριζαν ακόμη και τον διάλογο με τους ειδωλολάτρες και τους φιλοσόφους. Είναι αυτό το πνεύμα με το οποίο επηρέασαν και μεταμόρφωσαν τον πολιτισμό της εποχής τους και μας πρόσφεραν μια πραγματικά οικουμενική Εκκλησία. Η Ορθοδοξία παραμένει πάντα σύγχρονη και οικουμενική, αρκεί να την προωθούμε με ταπεινότητα και να την ερμηνεύουμε υπό το φως των υπαρξιακών αναζητήσεων και των αναγκών της ανθρωπότητας σε κάθε δεδομένη ιστορική περίοδο και πολιτισμική περίσταση.
Σήμερα, η Ορθοδοξία καλείται να συνεχίσει αυτόν τον διάλογο με τον έξω κόσμο, προκειμένου να προσφέρει μαρτυρία και τη ζωογόνο πνοή της πίστης της. Ωστόσο, αυτός ο διάλογος δεν μπορεί να φτάσει στον έξω κόσμο αν δεν περάσει πρώτα από μέσα από όλους εκείνους που φέρουν το χριστιανικό όνομα. Και έτσι πρώτα πρέπει να συνομιλούμε ως χριστιανοί μεταξύ μας, να επιλύσουμε τις διαφορές μας, ώστε η μαρτυρία μας στον έξω κόσμο να είναι αξιόπιστη. Η προσπάθειά μας για την υπόθεση να ενωθούν όλοι οι χριστιανοί είναι η εντολή του Κυρίου μας, ο οποίος πριν από το πάθος Του προσευχήθηκε στον Πατέρα Του «όλοι [δηλαδή οι μαθητές Του] να είναι ένα, για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες». (Ιωάν. 17,21) Δεν είναι δυνατόν ο Κύριος να αγωνιά για την ενότητα των μαθητών Του και εμείς να μένουμε αδιάφοροι για την ενότητα όλων των χριστιανών. Αυτό θα αποτελούσε προδοσία της φιλαυτίας και παράβαση του θελήματός Του.
Για τον λόγο αυτό, χαιρετίζουμε ολόψυχα την έκδοση αυτού του Πανορθοδόξου Εγχειριδίου για τη διδασκαλία του Οικουμενισμού, το οποίο συντάσσεται στο πλαίσιο της προετοιμασίας της 10ης Γενικής Συνέλευσης του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών στο Μπουσάν της Νότιας Κορέας φέτος (σ.σ. το 2013). Είναι η θερμή προσευχή μας ότι ο τόμος αυτός θα αποκαταστήσει και θα αναζωογονήσει το οικουμενικό όραμα μεταξύ των Εκκλησιών μας και ιδιαίτερα μεταξύ της νεότερης γενιάς, η οποία καλείται να να το στηρίξουν και να το επεκτείνουν τα επόμενα χρόνια.
Οικουμενικό Πατριαρχείο, 3 Σεπτεμβρίου 2013
Μετά προσευχών δικός σας,
† BΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως-Νέας Ρώμης
και Οικουμενικός Πατριάρχης»
Το εγχειρίδιο στο πρωτότυπο :
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 
Πάλι μπερδέματα και δουλέματα από το «αειλαμπές Φανάριον».
Και εδώ τα ξεμπερδέματα…
Συγκλονιστικό, άκρως διαφωτιστικό κείμενο. Ευχαριστούμε, Φαίη.
Άρα ο οικουμενισμός είναι πνευματικός καρπός των πιό σκληροπυρηνικών προτεσταντών. Αποικιοκρατία, Παγκοσμιοποίηση και υποδούλωση με «χριστιανικό» φερετζέ. Βρε ουστ!
Είναι λυπηρό που έχει καταντήσει η Ορθόδοξη εκκλησιά.
Ο Βαρθολομαίος κατάντησε την Ορθόδοξη εκκλησιά σε οίκο ανοχής, βλέπουμε συνεχεία αιρετικούς να μπαινοβγαίνουν στην Ορθόδοξη εκκλησιά, δεν αποκλείεται να μπουν και stripers κάποια μέρα
Ποιές στρίπερς; Έχετε μείνει πίσω κύριε. Εδώ έχουνε μπει ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι επιχειρούν και θα επιχειρήσουν δριμύτερα στο μέλλον να καταργήσουν οποιαδήποτε αναφορά στην Αγία Γραφή που τοποθετείται εναντίον του κιναιδισμού.
Ήδη πολυπράγμων εκκλησιαστικός παράγων τού Φαναρίου, προ ολίγων ημερών εν Αθήναις, έδωσε το στίγμα….Ο Απόστολος Παύλος πρέπει να αποσιωπάται, ήταν πολέμιος τής ομοφυλοφιλίας, μη φεμινιστηςκαι ο λόγος του είναι διχαστικος…. Όχι παίζουμε
«Η Ορθοδοξία παραμένει πάντα σύγχρονη και οικουμενική, αρκεί να την προωθούμε με ταπεινότητα και να την ερμηνεύουμε υπό το φως των υπαρξιακών αναζητήσεων και των αναγκών της ανθρωπότητας σε κάθε δεδομένη ιστορική περίοδο και πολιτισμική περίσταση.»
Άρα δεν πιστεύει στην οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας εφόσον βάζει προΰποθέσεις….. «αρκεί να την ερμηνεύουμε….» έτσι κι έτσι λέει. Ο οικουμενικός πατριάρχης δεν είναι τελικά οικουμενικός. Το ομολογεί και ο ίδιος!
Και βέβαια, όλα στην Ορθοδοξία είναι λουμπικαρισμένα και ερμηνευμένα από τους Αγίους Πατέρες και δεν χρειάζονται επανερμηνείες, «υπό το φως» μάλιστα, (το σκοτάδι θέλει να πει) των «υπαρξιακών αναζητήσεων και αναγκών» της μπαζωμένης ανθρωπότητας. Όπως όλοι οι οικουμενιστές ο πατρ. Βαρθολομαίος θεωρεί ότι η Ορθοδοξία είναι τσελεμεντές από τον οποίο κάθε φορά φτιάχνουμε την συνταγή που θέλουμε ανάλογα με τις υπαρξιακές μας αναζητήσεις και ανάγκες! Ακριβώς το ανάποδο δηλαδή από αυτό που θα έπρεπε να είναι. Ο Χριστός δεν είπε στους μαθητές Του να πάνε να κάνουν διάλογο με τον κόσμο. Τους είπε να πάνε να διαδώσουν τον λόγο του Ευαγγελίου. Και όσοι έκαναν διάλογο, μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας μόνο, ήταν Πατέρες της Εκκλησίας, Θεοφόροι, και όχι μέλη μασονικής στοάς. Και δεν έκαναν πίσω ρούπι στα δόγματα της Πίστεως και πλήρωναν με κακουχίες και την ίδια τη ζωή τους την ακρίβεια της Πίστεως. Ο πατρ. Βαρθολομαίος που μιλάει για διαλόγους τί έχει να επιδείξει σε αυτόν τον τομέα; Έκανε κάποια θυσία; Ο Θεός πραγματικά να τον φωτίσει και να τον οδηγήσει στην μετάνοια πριν να είναι αργά. Το θέμα της ερμηνείας είναι τελειωμένο. Τι θέλει λοιπόν ο πατρ. Βαρθολομαίος; Ο οποίος, όπως όλοι οι οικουμενιστές, επικαλείται τους Πατέρες όποτε συμφέρει ενώ άλλοτε τους θεωρεί θύματα του αρχεκάκου όφεως;
Παρασάπισε αυτό το πράγμα με τους οικουμενιστές. Έλεος πια.
Ίσως αν κάναμε πιο θερμή προσευχή, ο Κύριος να έδινε φώτιση στους ποιμένες μας, ή να τους αντικαθιστούσε..
Το 2025 θα γίνει και τυπικά η ένωση με τους παπικους και προτεστάντες και το κοινό ποτηριο. Ευτυχώς για εμάς που υπάρχουν οι χλευαστικως ονομαζομενοι » Παλαιοημερογιτες » και είμαστε έξω από την οικουμενιστικη παναιρεση.
Κυρία Αθηνά. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι οι υπερβολές των αδελφών του Παλαιού ημερολογίου έδωσαν δικαιώματα. Το θέμα είναι να διώξουμε την αίρεση αλλά να μην γίνουμε πάλι χίλια κομμάτια. Χαρά στο διάβολο και στους μασόνους θα δώσουμε εάν επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Προσωπικά θα ήθελα να γυρίσουμε πίσω στο Παλαιό μας Ημερολόγιο, αυτό με το οποίο πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μεγάλωσαν και αγάπησαν. Ο όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος θα το ήθελε. Μακάρι να δώσει ο Θεός να επιλυθούν οι διαφορές και να γίνουμε όλοι μία ποίμνη.
Είσαι πολύ Σωστή! Μπράβο σου αδελφή Φαίη. Διάβασα και αυτήν την άποψή σου. Και μου έδωσες Χαρά!!!
Ναί αν το ήθελε ο Φιλόθεος Ζερβάκος να γυρίσουμε.Οτι είναι αναθεματισμένο απο τρείς Πανορθόδοξες Συνόδους 1583,1587,1593(και εμμέσως απο ακόμη περισσότερες)δεν παίζει πρόβλημα.Τέλοσπάντων,η ΟΥΣΙΑ του του όλου θέματος επανέρχεται,οπότε ας ετοιμαστούμε για τις εξελίξεις,<αγκιστρωμένοι ΜΟΝΟ στην Αλήθεια>όπως πολύ φωτισμένα γράψατε κάπου.
Ορίστε; Πρώτη φορά ακούω αυτό το πράγμα. Τί είναι αναθεματισμένο δηλαδή; Τι λένε αυτές οι Σύνοδοι; Ότι όποιος αποφεύγει τα σχίσματα για την αντίληψη του χρόνου είναι αναθεματισμένος; Αυτό το σχίσμα το προκάλεσε το αμερικανόδουλο πατριαρχείο Κων/Πόλεως πάλι. ενεργώντας μονομερώς όπως και τώρα, και θα το δικαιολογήσουμε με Συνόδους; Μήπως καλύτερα να μην μιλάμε αν δεν έχουμε την διάκριση των πραγμάτων για να μην προκαλούμε σύγχυση στους πιστούς;
Οι Σύνοδοι που αναφέρθηκαν καταδίκασαν την υιοθέτηση του γρηγοριανού ημερολογίου διότι άλλαζε τον τρόπο υπολογισμού της εορτής του Πάσχα παραβαίνοντας τον Ζ Αποστολικό κανόνα και τις 4 προυποθεσεις που εθεσαν οι Πατέρες της Ά Οικουμενικής Συνόδου.
( Αγίου Νικοδήμου Πηδάλιον σελ.8-9, εκδόσεις Ρηγόπουλου). Το 1924 το Ελληνικό κράτος υιοθέτησε τη χρήση του γρηγοριανού ημερολογίου η δε Εκκλησία διόρθωσε ( δυστυχώς χωρίς Σύνοδο) το Ιουλιανό ημερολόγιο κατά 13 ημέρες ώστε να συμβαδίζει ημερολογιακά με το κράτος. Δεν άλλαξε όμως τον τρόπο υπολογισμού της εορτής του Πάσχα. Επομένως δε εμπίπτει στην καταδίκη των παραπανω Συνόδων (1583 κλπ) Για αυτό και οι συγχρονοι Άγιοι δεν καταδίκασαν το «νεο» ως αίρεση. Δυστυχώς ορισμενοι τυφλωμενοι,χωρίς επίγνωση, βλασφημούν τους Αγίους αυτούς και επομενως το Άγιο Πνεύμα, μη αποδεχόμενοι την Αγιότητα τους.
Ελάτε Κα Φαίη που τα ακούτε πρώτη φορά αυτά…:
Αλλά οκ,αν σας χαλάνε τη σούπα μην τα αναρτήσετε,απλά η Αλήθεια σα Άστρο φέγγει να ξέρετε:
«Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου ἀλλ’ ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις (318) τριακοσίοις δέκα ὀκτώ Θεοφόροις Πατρᾶσι τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ’ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος…»
«Ζ. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοιἐθέσπισαν καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νάἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψη καί νά χαλάση τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄςἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.
Η. Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε· καί ὅταν τό καλέση ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε διά νά φυλάξετε τήν Πατροπαράδοτον Πίστιν καί ὁμολογίαν σας· καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων καί προσέχετε, ἴνα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθεῖἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν, Ἀμήν.Ἔτους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583)Ἰνδικτιῶνος ΙΒ’ Νοεμβρίου Κ΄.
Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ
Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ
Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες».
Κύριε Γιάννη είστε ΓΟΧ καταλαβαίνω και πολύ πικραμένος. Δεν ξέρω τί ακριβώς θέλετε να καταφέρετε με αυτό το σχόλιο. Να μας πείτε ότι είμαστε αναθεματισμένοι; Να σπείρετε διχόνοια; Απλά να γνωρίζετε ότι άλλα τέτοια σχόλια δεν θα ανέβουν.
Πάπα της ανατολής,οικουμενικέ ιμάμη,οικουμενιστικέ ραββίνε ή όπως αλλοιώς θέλεις να λέγεσαι, γιατί πατριάρχης του γένους δεν είσαι αφού αυτό ήταν, είναι και θα είναι σταθερό στην Πίστη, άσε τα μεταφρασμένα κοράνια και τα παρδαλά εγχειρίδια και βγάλε καμιά καινούργια έκδοση αστερίξ-οβελίξ ,λούκυ λούκ ή έστω μίκυ μάουζ να το ευχαριστηθεί ο κόσμος!
Πάντως τώρα τελευταία δε φαίνεσαι και πολύ καλά, μάλλον θα έχεις ωροσκόπο τράγο δηλ αιγόκερο και σε πειράζει η πανσέληνος γιατί με την ημισέληνο δεν έχεις πρόβλημα.
Αλλά ξέρεις κάτι μωρέ δικέ μας; εμείς παραμένουμε Ορθόδοξοι και ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ!!!!
Δεν είπα τίποτα εγώ,ούτε Πανορθόδοξες Σύνοδοι μιλούν.Και τα κοινοποίησα επειδη έτσι πήγε η κουβέντα,όχι για να προκαλέσω διχόνοια,αλλά επειδή το ιστολόγιό σας είναι καλοπροαίρετο και υπηρετεί λόγον αληθείας.
Αν προκάλεσα συγχυση ή διχόνοια δεν το επιδίωξα,αλλά όταν πρόκειται περί Αληθείας και δή Σωτηρίας ο Χριστός είπε:
«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν. Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν…ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 34, 37)
«Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω.»
Εν τάξει αδελφέ ας τελειώσει εδώ παρακαλώ.
Κύριε Ιωάννη Μουγγέ ούτε καινοτομία έγινε όσον αφορά τον υπολογισμό της εορτής του Πάσχα,(διατηρείται η ισημερία στις 21 Μαρτίου και υπολογίζεται η πανσέληνος με βάση τον σεληνιακό κύκλο του Μέτωνα) ούτε υιοθέτησε η Εκκλησία το γρηγοριανό ημερολόγιο αλλά διόρθωσε το Ιουλιανό κατά 13 ημέρες . Το λάθος είναι ότι η αλλαγή αυτή δεν έγινε μετά από συγκληση και απόφαση Οικουμενικής Συνοδου ώστε να μην δημιουργηθούν διχασμοί και διαιρέσεις και δημιουργηθούν σχίσματα. Ας είμαστε λίγο προσεκτικοί σε αυτά που διαβαζουμε και γράφουμε και ας μην κατηγορούμε ως αναθεματισμενους και αιρετικούς όσους δεν συμφωνούν με αυτά που πιστεύουμε. Άθελά μας μπορεί να βλασφημήσουμε το Πανάγιο Πνεύμα . Αν είναι τα πράγματα όπως ακριβώς λέτε τότε ΟΛΟΙ οι Άγιοι από το 1924 και μετά είναι αιρετικοί εφόσον
ήταν σε κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις υπόλοιπες Εκκλησίες. Θυμηθείτε τον Άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή ο οποίος παρότι ήταν ζηλωτής με επίγνωση παρολίγο να οδηγηθεί σε σχίσμα και μετά από έντονη καρδιακή προσευχή κατάλαβε την εκ δεξιών επίθεση του πονηρού. Τέλος επιτρέψτε μου να σας θυμίσω κάτι που έλεγε ο πολυαγαπημένος και θαυματουργός Άγιος Νεκτάριος: «Έστω ο πιστός ζηλωτής αλλά μη λοίδορος της αλλοτρίας θρησκείας και δόξης μηδέ υβριστικός[…] να απέχει μεν από το να κινεί γλώσσαν υβρίστριαν κατά των άλλων, να ευχαριστείται δε μόνον εις το να υπερασπίζεται την αλήθειαν[….] έχει σκοπόν ο αγωνιζόμενος όχι να κερδίσει την γνώμην του αλλά να κερδίσει τον αδελφό του. Μη νίκην ζητούντα αλλά αδελφών διορθωση.[…] εξαιρέτως όμως το πράον και αόργητον απαιτείται εις τας λογοτριβάς τας περί πίστεως.Η περί των Θείων διάλεξις και ομιλία πρέπει μα γίνεται θείως.» (Άγιος Νεκτάριος περί ανεξιθρησκείας).
Ζητώ συγγνώμη αν σκανδάλισα κάποιον/α αδελφό/ή. Καλή μετάνοια σε όλους μας.
Δεν υιοθέτησε η Εκκλησία το Γρηγοριανό ημερολόγιο; Πρώτη φορά το διαβάζω αυτό. Εν τοιαύτη περιπτώσει επιτρέψτε μου να πω ότι ανώτερη από την «ορθότητα» μιας απόφασης, είναι η ενότητα της Εκκλησίας, η οποία δυστυχώς εδώ διασπάστηκε ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΕΙ. Ο π. Θεόδωρος είχε αναφέρει ανάλογο περιστατικό (αν θυμάμαι σωστά με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο), ο οποίος είχε πει τότε ότι είναι προτιμότερο να συνεχίζουν με κάτι που μπορεί να φαίνεται «λάθος» στα μάτια του κόσμου, της επιστήμης, (δεν μιλάμε για δογματικό θέμα εδώ φυσικά) παρά να διασπαστούν για να φαίνονται «ορθοί» στα μάτια του κόσμου. Ας τελειώσει όμως εδώ αυτή η συζήτηση παρακαλώ.
Στο 268 φύλλο της Χριστιανικής Σπίθας του 1964 του τότε ιεροκήρυκος π. Αυγουστίνου Καντιώτου με τίτλο ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ διαβάζω: Την περιλάλητον θεωρία της οικουμενικότητος » χάφτουν» οι εκ των ημετέρων χάνοι. Ορθόδοξε Εκκλησία μας! Πονεμένη και μαρτυρική Μάνα μας!
Στην πρόταση του Όφεως: Έλα να διεξαγάγωμεν τον διάλογόν μας επι υψηλού επιπέδου της οικουμενικότητος και της αμοιβαίας κατανοήσεως, και θα ιδής πόσον ωραία θα είναι η συνάντησίς μας.
Θα δεχθείς την πρόταση αυτή; … Χωρίς να το καταλάβεις, θα πέσεις εις την αγκάλην του Παπισμού και θα συμβεί η… ένωσις, η ψευδώνυμος ένωσις, η πνευματική μοιχεία, η πλέον άτιμος πράξις,η οποία μπορεί να συμβεί ποτε, και δια την οποίαν θα χρειαστούν αιώνες μετανοίας,οι δε Ορθόδοξοι, οι οποίοι θα θελήσουν να παίξουν ρόλον μαστροπού της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα έλθει η ώρα που θ’ αναστενάζουν και θα λέγουν: Η γλώσσα αυτή που ερρητόρευε περί οικουμενικότητος και αμοιβαίας κατανοήσεως, ας κοπεί. Τά πόδια αυτά που έτρεχον προς συνάντησιν των υποκρινομένων φιλίαν μετά της Ορθοδοξίας, ας σαπίσουν. Τα χέρια αυτά, τα οποία υπέγραψαν επιστολάς και υπομνήματα οικουμενικότητος, να πέσουν.
Θεέ μου μη γένοιτο
π. Λεωνίδας Στ. Αμοργιανός